Anielska Łzo. Twój komentarz pod moim wierszem odbieram zawsze jako szczególne wyróżnienie.

Witam ponownie. Ale chętnie obronię mit o Ikarze. Pierwszy z brzegu link z netu:)
https://sciaga.pl/tekst/26990-27-motyw_idealizmu_i_pragmatyzmu_ikara_i_dedala_w_wierszu_ernesta_brylla_wciaz_o

Chris(*), Twoje „doprecyzowania” (dot. wiersza „Skrzydła to za mało”) przeczytałam - przepraszam, nie odpisałam od razu celowo. Bardzo lubię dyskusje o poezji, wgryzać się w jej oczywistość i ukryte treści, równocześnie „podgryzając” współrozmówcę, zbijać jego tezy – rodzaj turnieju na poziomie autor-autor, podniesienie adrenaliny w koleżeńskiej atmosferze. Na TW nie ma „intymnych” warunków do takich dyskusji – mnie nie przeszkadza dostępność wszystkiego na forum – nie wiem czy i na ile są do tego gotowe inne osoby. Zatem, kolokwialnie „nie było tematu”.
Dwa słowa dot. Twojej odpowiedzi: Zaznaczam, nie negowałam Twojego wiersza – zadałam pytania. Wiersz w swojej formie da się bez problemu wybronić – ale, w odpowiedzi do mnie, Tobie się to nie udało :( .
Skrzydła – dla Ciebie są symbolem idealizmu – błąd, nie możesz ot, tak ustalać sobie własnych znaczeń symboli literackich – wystarczy sięgnąć do Słownika Symboli Literackich lub prześledzić, pod tym kątem, literaturę (począwszy od starożytności…). Piszesz dalej, że „o tym opowiada mit o Ikarze” o tym tzn. o idealizmie. Z tym twierdzeniem również się nie zgadzam. To mit o ciężkiej, rzetelnej pracy, tęsknocie za krajem (Dedal) i przestroga przed pychą, ślepą wiarą w siebie, brawurą i lekceważneniem autorytetów (Ikar).
Idąc Twoim tokiem rozumowania, to wszystko można podciągnąć pod „idealizm”: idealizm głupoty, idealizm biedy, idealizm nienawiści…
Wystarczy może moich „mądrości”… Będziesz miał życzenie, odpiszesz – ale nie wiem, czy jest sens ciągnąć to… (?)

Dzień dobry Pani Ewo. Widzę że poruszył Panią mój wiersz. Pan Filip napisał bardzo ciekawy komentarz, ale ponieważ darzę Panią szczególnym szacunkiem kilka rzeczy doprecyzuję.
Hmm. Skrzydła są dla mnie symbolem idealizmu. A o tym opowiada mit o Ikarze. Sama cecha jest nie tylko pewnym spojrzeniem na świat, jakąś formą negacji, względnym odrzuceniem przez umysł pewnego porządku, ale przede wszystkim samodoskonaleniem się i czystością umysłu. Dlatego motyw skrzydeł przewija się w moich wierszach ale podstawą jest "posiadanie" tej cechy. Tak jak pojawił się w słowach, "należę do pokolenia Ikarów, który obciął sobie skrzydła..." - kontekst strofy wyżej, o którym Pani wspomniała wtedy w komentarzu, nie był oczywiście ważny. Tamten wiersz był stary, to był okres gdy rzeczywiście walczyłem z tą cechą, i te skrzydła były oberżnięte. Z czasem zrozumiałem że walczenie, zwalczanie tej cechy mnie po prostu unieszczęśliwia. I skrzydła odrosły:)

Czasem czujemy się "zniewoleni" przez nadmiar kłopotów, problemów.

Tak, osoba była bliska, do niej nawiązuję. Wokół niej koncentrują się chwile szczęśliwe. Ale to były "chwile" dość dosłownie. To co pozostawiła po sobie to "tamte słowa..."; i najnowszy "tamte słowa...2". Słowa zaufanie, wiara, są tutaj wypowiadane z pewnym pożądaniem i tęsknotą, bo wokół nich obecnie jest bardzo duży kryzys. Używanie określenia podmiot liryczny jest dobrym nawykiem. Bo ja rzeczywiście potrafię i czasem piszę wiersze z tego poziomu. Jednocześnie nie podaję na tacy które to wiersze. Tak więc nigdy ze mną dokładnie nie wiadomo:)
Na koniec dodam że impulsem do napisania wiersza była piosenka z boku. Ma w sobie coś porywającego, coś co sprawiło że chciałem się "cofnąć". Nie wiem czy nie sensowniej byłoby tamte wspomnienia wymazać do zera, wypalić. Ale ja natrafiam w necie na piosenki które mi to uniemożliwiają. I nie czarujmy się, ktoś w nich żyje, zostały nagrywane nie bez powodu. Historie ludzi się powielają... Ukłony:)