Rzadko tańczę.

Nigdy nie chciałam, by to przypominało walkę.

Bo jakże ciężko jest poczuć ciepło – intymność do intymności.


Słabość w słabości i kruchość z kruchości,

Gdy zamiast płynnych ruchów bogatych w obfitości unosi cię sprzęt.

Wtem nie wiesz, czy jest sens, czując gęsiej skórki dreszcz.


Wszystko zamienia się w mosiężny miecz.

Więc nie wiedziałam, czy ty też chcesz dźgać się zakłopotaniem i dobrze znanym mi zmieszaniem.

Zaufałam ci, pozwalając ci podnieść mnie.


Zmierzyć się z możliwością otulenia, spełnienia,

Kołysząc się delikatnie i tak czule jak gdyby dotyk był ucieleśnieniem kwiatu, który stracił zbyt wiele płatków i zbyt wiele plastrów, by nowe zasklepić.

Kręcimy się w tym małym światku i zastanawiam się, czy ty też słyszysz, co gra deszcz – „Poświecę wszystko, by cię dotknąć”


Powiedz mi czy ty też?

Kocham cię bezwyraźnie.

Brzydko i ładnie,


Teraz i na zawsze,

Będziesz moim Iris.

V.