Izabela zgasiła światło i położyła się zwijając w kłębek.
Spojrzała w kierunku okna, na księżyc zaglądający do jej pokoju...

/Endorfiny zmęczenia działają szybko
Umysł wypełnia przyjemne ciepło
A ciało odpływa w niebyt/

Zamknęła na chwilę oczy...
Gdy je otworzyła, z boku jej posłania siedział szczupły, młody mężczyzna.
Miał głowę ogoloną na legionistę i przyglądał się jej w milczeniu.

- To sen? Wyszeptała.

- A jakbyś chciała? Odparł mężczyzna i uśmiechnął się.

- Długo tu siedzisz?

- Chwilkę. Usłyszała w odpowiedzi.

Mężczyzna odchylił zalotnie w bok głowę i stwierdził.

- Twoje oczy są... brązowe.

- Dopiero teraz zauważyłeś? Izabela rozśmiała się.

Na twarzy mężczyzny na ułamek sekundy pojawił się grymas bólu.

- Dobrze się czujesz??? Zaniepokoiła się.

- Poczuję się lepiej gdy spalę świat! Odpowiedział.

- Tak mówisz, a w Twoich oczach nie ma agresji…

W ręku mężczyzny coś rozbłysło krótkim światłem.
Dopiero teraz Izabela zauważyła, że coś trzyma w dłoni.

- To Twoi przyjaciele? Zapytała. - Wołają Cię?

- Tak Iza

- Wróć dla mnie z tarczą lub na tarczy.

- Wrócę na pewno!