Hm, czy chciałem tym wierszem "poszerzyć swój dorobek artystyczny o nowe"? Ten wiersz powstał po prostu z mojej skłonności do drążenia świadomości, która wykracza poza to, czym jest człowiek. Temat (w ogóle) jest arcyciekawy, jednak pełen labiryntów, paradoksów, wielowątkowej wieloznaczności skojarzeń, a jednocześnie oczywistych odniesień i banalnie prostych treści, co sprawia, że pisząc wiersz, czasem wchodzę w takie wymiary znaczeń, których sens raczej przeczuwam, niż go rozumiem za pomocą logiki. Stąd w moich wierszach stałym gościem jest niejasność, z którą się zmagam, używając wszelkich środków, które wypracowałem w swoim warsztacie. I ostatecznie - jest, jak jest. I tyle :) Pozdrawiam. Dziękuję, tęczo, za odwiedziny i zostawiony komentarz.

Drogi Autorze. Całe szczęście, że Ty wiesz, co chcialeś powiedzieć w tym wierszu-opowiadaniu. Jeśli spróbujesz rozpisać go na dialogi, może wtedy przekonasz się, jak zagmatwałeś treść. Pozdrawiam.

Otóż tak: kiedy zatrzymałem się przed Tobą z ciekawością, co się kryje za tą fasadą pytania, żeby się tego dowiedzieć, musiałem, oczywiście, najpierw na nie odpowiedzieć. Nie mając jednak żadnego pojęcia o Tobie i skoro stoisz przede mną, jak człowiek, to pytam po prostu, jak masz na IMIĘ. Jeśli już je poznam, możliwości relacji się rozszerzają, więc mogę iść dalej w obserwacji Ciebie.
Okazuje się, że jesteś w posiadaniu pewnej wiedzy o dwóch istotach, których imiona wyjawiasz zaraz po swoim. Znasz je widać bardzo dobrze, o czym przekonuje mnie opis ich pierwszego spotkania, gdzieś na imprezie pewnie, bo w karczmie. No i czy nie jest urocza pani Sfinks - Królowa Zagadek - kiedy pyta człowieka o drogę?
I tak się polubiły te dwie wesołe istoty w Tobie, które mi ukazałeś. "ona-Sfinks i Nie-ona" są tak nierozłączne i do tego stopnia przenikają siebie nawzajem, że ich nadrzędnym celem staje się doświadczenie jedności. Ale jak? Pytają. Jedynie Edyp wiedział, co muszą zrobić, żeby stać się jedną istotą, której poezję zagadek już znał i stąd się dowiedział, że Sfinks i Nie, to jedna i ta sama postać - autor zagadek i źródło zagadek. Zakochał się i być może się uzależnił od jej pytań, do czego popychać ma miłość w zwyczaju albo się tylko dosłownie rozchorował w świecie, majacząc w gorączce o jednym imieniu dla dwojga. Widział wszędzie cuda, ale czy coś więcej zrozumiał? Klucz to IMIĘ, a jakie, to już zależy od Ciebie, Czytelniku.

Czy Autor jest tak pewny swoich racji , że nie rozumie mojego pytania? Czym jest cytat na początku i co ma wspólnego z tekstem, w którym nie wiadomo kiedy ktoś jest "Nie" ,a kto "Sfinks" (podobno sie odmienia przez przypadki). To pewnie ciekawy tekst dla kogoś, kto interesuje się przypadkowymi skojarzeniami. A na ewentualną przyszłość, proszę się powstrzymać przed lekceważeniem motywów czytelnika w komentowaniu. Warto się ugryźć w jezyk, przed doborem słów. Pozdrawiam.

Ty tak, Czytelniku, pytasz z ciekawości, czy chcesz sobie pofolgować? Nie jestem zainteresowany Twoimi figlami. Wybacz, wolę, jakie by nie były i o czym, swoje. Ale baw się dobrze. Pozdrawiam

Ja to widzę, że Edyp zakochał się w poezji Sfinks/Nie tak, że jednocześnie w lirycznym podmiocie wierszy i ich autorce, która widać dała mu w nich jakieś obietnice. Czyli może i dwie naraz go zwiodły, a to pewnie ciężko można odchorować... No i teraz myślę nad imieniem, jeśli Edyp i Sfinks zwróciliby się do mnie, jeszcze przed rozwiązaniem, po radę, to... coś wymyślę ;) Dzięki Dionizosa pozdrowić? A dlaczego akurat jego? No, nic, ale nie, nie potuptam do Teb, choć może w nie zejdę w sobie, kto wie? :) Pozdrawiam