Jak to nie istnieje? A Apollo?
Smukły, goły i wesoły czyha na jaszczurkę ;)
Proponuje idealizm i esencjonalizm :)
Ale wzięcie ma raczej szał dionizyjski ;)
Pozdrawiam z uśmiechem :)

Myślę, że istnieje i zsyła na nas wenę żebyśmy tworzyli za odkupienie grzechów :))))
Pozdrawiam

Jeśli istnieje, to jest pobłażliwy i ma poczucie humoru!
Serdeczności, Michałku:))⭐

Wydaje mi się, że najłatwiej popaść w schematy, modę, trendy...
a to wszystko w imię walki o innych względy.

Wydaje mi się, że rozumiem zamysł Autorski tego wiersza, ale nie potrafię tego wyrazić, więc proszę mi wybaczyć, posłużę się dwoma wierszami Zbigniewa Herberta. Na ich podstawie widać doskonale zróżnicowane podejście do poezji: pomnikowe (czyt. martwe) i ludzkie, ni mniej ni więcej. W wierszu o filozofii wystarczy słowo filozofia, filozof zamienić na poezja, poeta.

„Zbigniew Herbert” – Uprawa filozofii

Posiałem na gładkiej roli
drewnianego stołka
ideę nieskończoności
patrzcie jak mi ona rośnie
– mówi filozof zacierając ręce

Rzeczywiście rośnie
jak groch
Za trzy a może cztery
kwadranse wieczności
przerośnie nawet
jego głowę

Zmajstrowałem także, walec
– mówi filozof
u szczytu walca wahadło
rozumiecie już o co idzie
walec to przestrzeń
wahadło to czas
tik – tik – tik
– mówi filozof i śmiejąc się głośno
macha małymi rączkami

wymyśliłem w końcu słowo byt
słowo twarde i bezbarwne

trzeba długo żywymi rękami rozgarniać cieple liście
trzeba podeptać obrazy

zachód słońca nazwać zjawiskiem
by pod tym wszystkim odkryć
martwy biały
filozoficzny kamień

oczekujemy teraz
ze filozof zapłacze nad swoją mądrością
ale nie płacze
przecież byt się nie wzrusza
przestrzeń nie rozpływa
a czas nie stanie w zatraconym biegu.


„Chciałbym opisać” – Zbigniew Herbert

Chciałbym opisać najprostsze wzruszenie
radość lub smutek
ale nie tak jak robią to inni
sięgając po promienie deszczu albo słońca

chciałbym opisać światło
które we mnie się rodzi
ale wiem że nie jest ono podobne
do żadnej gwiazdy
bo jest nie tak jasne
nie tak czyste
i niepewne

chciałbym opisać męstwo
nie ciągnąc za sobą zakurzonego lwa
a także niepokój
nie potrząsając szklanką pełną wody

inaczej mówiąc
oddam wszystkie przenośnie
za jeden wyraz
wyłuskany z piersi jak żebro
za jedno słowo
które mieści się
w granicach mojej skóry

ale nie jest to widać możliwe

i aby powiedzieć – kocham
biegam jak szalony
zrywając naręcza ptaków
i tkliwość moja
która nie jest przecież w wody
prosi wodę o twarz

i gniew różny od ognia
pożycza od niego
wielomównego języka

tak się miesza
tak się miesza
we mnie
to co siwi panowie
podzielili raz na zawsze
i powiedzieli
to jest podmiot
a to przedmiot

zasypiamy
z jedną ręką pod głową
a z drugą w kopcu planet

a stopy opuszczają nas
i smakują ziemię
małymi korzonkami
które rano
odrywamy boleśnie.

Pozdrawiam serdecznie :)

Koncepcja dość przewrotna, bo podobna do dowodu na nieistnienie Boga wyprowadzonego z faktu nieingerencji Boga na przykład w celu zapobieżenia wojnom. Bóg poezji milczy i obserwuje, ale sądzę, że piekło poetów będzie dość gęsto zaludnione... :)

To taki bunt na wesoło – przeciwko świętości słowa i poetyckim pomnikom.
No bo skoro nikt nas z góry nie pilnuje, to warto pisać z pokorą, ale i z przymrużeniem oka – bo natchnienie nie zawsze ma boskie CV.
6/5