rzeką człowieczy los i człowiek ów sam
gdy się odradza w źródle wibrują krople
mistyczny to dla świata moment
ma swój puls swój oddech
i ta subtelność migocząca ze słońcem
co od wschodu po zachód płynie w dół
pośród kamieni

piękna jest młodość i piękne są górskie potoki
takie czyste o krystalicznej rześkości
skaczą nad progi i łapią powietrze
by jeszcze wyżej, by jeszcze ...
choćby na chwilę stać się siłaczem
wodospadem
lecącym wprost w objęcia Ziemi

poniżej gór mieszkają w krajobrazach meandry
przetaczają się od brzegu do brzegu
a nad nimi mosty po brzegach dwa światy
łączą człowieka z człowiekiem
tak mija czas
dryfują wspomnienia unosząc cud przemijania
być może to już nie ta sama rzeka
być może nie ten sam nurt

na końcu jest ocean i plaża ze śladami stóp
w miejscu styczności siedzi Bóg
miesza słodycz i sól
mistyczny to dla świata moment
swój oddech ma swój puls
i ta subtelność migocząca ze słońcem
co od wschodu po zachód płynie po niebie
pośród chmur do gór

by stać się jednością.... rzeką i człowiekiem