Połamane sny jeszcze uda się kiedyś posklejać i skrzydła na nowo nauczyć latania... To nie jest niemożliwe, dopóki jest w nas wiara na wiosenny rozkwit, żonkili i serca :) Pozdrawiam cieplutko :)

A jednak jest nadzieja w wiośnie, widzisz nadzieję na przemianę. Pragnę podzielić z Tobą ten optymizm.
Pozdrowienia!

Dokładnie jesteśmy małymi trybikami we Wszechświecie i tylko Bóg wie jak to wszystko ogarnąć! 😊 Aby do wiosny...Pozdrawiam Kati ciepło i dobrej nocy życzę 😊⭐🍀🤗🌼

Ciekawy proces opisujesz z tym szczytem. Odczytuję to jako nawał codziennych obowiązków nie zawsze przyjemnych i zamknięcie każdego dnia(zjazd ze szczytu)w postaci regeneracji ciała i ducha.
Hm... Dałaś mi do myślenia i to porządnie.
Bardzo dobry wiersz.
Pozdrówki.

doczekać wiosny
która balsamem ulży bliznom

otrze łez korytarze
nie będzie widać pęknięć

nie nie chcę zniknąć
choć myśl ta jak bumerang

daj mi tylko łyk nadziei
kolejny dzień spróbuję przeżyć

A wiosna tuz tuż ...

Wiesz Kati, zastanawiam się: dlaczego nam się wydaje, że na szczycie powinniśmy być już za życia, a w dodatku na nim trwać orzeźwiające całą jego długość, tzn. tego życia długość... Jakby nam się zdawało, że życie jest szczytem, a jego koniec kresem wszystkiego. Są oczywiście takie podejścia do sprawy mniej lub bardziej filozoficzne, a nawet idiotyczne. Natomiast myślę sobie, że taka perspektywa jest okropna i bardzo smutna. Dziękuję więc Bogu za wiarę i za Twój wiersz, bo mam okazję sobie uświadomić pewne sprawy doczesne. Taki teraz czas popołowy, że orzypominamy sobie o naszy przemijaniu. Właśnie! Cel i szczyt tej wędrówki znajduje się właśnie po drugiej stronie śmierci. Tu kryje się nasze zadanie! Tak przeżyć własne życie, żeby ten szczyt osiągnąć, gdy nadejdzie kres naszej wędrówki ziemskiej. W tej perspektywie nie należy okłamywać (odniesienie do wiersza). W tej perspektywie ciągle idziemy ku szczytowi, ale nie ma pośpiechu: możemy stanąć i zachwycać się pięknym widokiem. Możemy też spotkać innych idących. Czasem się potkniemy i wstajemy z mozołem. Czasem pomagamy komuś wstać. A czasem rzucamy kamieniami w przepaść.
Piękne te Twoje żonkile, zapewne żółte. Symbol odrodzenia i wiosny. Oby taka wiosna zapanowała w człowieku w całym jego jestestwie z wiarą nie schowana w sercu ale wypisaną na czole. Rozumną, pewną, chętną, trudną, ale piękną. Dzięki za wiersz. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Piękny, a wiosna tuż, tuż.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wspaniały utwór. Wiele ważnych treści zawiera.🤍
Pomyślałam o tych naszych szczytach- najłatwiej się z nich stoczyć ,po drodze jeszcze tratujac innych.

Właśnie i dlatego warto marzyć i żyć... bo znowu będzie zielono i "kwietnie"...z żółtymi żonkilami!
Zadajemy sobie nie jeden raz to pytanie i uczymy się bez odpowiedzi żyć!!
Serdeczności Kati:)⭐😍🎈🍀

bardzo tęskny**

Damy radę, wiosna blisko.

Cóż On także o tym pomyślał, podał się jednak woli... Idziemy Jego drogą więc nie ma mowy o poddawaniu.
Pozdrawiam,
Miłego dnia