Bardzo intrygujący wiersz. Nie mogłem się oprzeć i zalogowałem się wieczorem ;)
Szrama... na duszy... ciele... trauma? Wiersz wieloznaczny. Jestem pewien że nie dosłowny, to by było zbyt proste. Dlaczego #honor, czyj honor, kto ujął się honorem?
Myślę że każdy z nas, z osób zranionych, skrzywdzonych, noszących "znak na duszy" jest na swój sposób "niepełnosprawny". A w bliskości potrzeba się otworzyć, ponownie zaufać, pozwolić się dotknąć, nawet jeśli temu towarzyszy drżenie, bicie serca a może na początku łzy. W bliskości nie ma murów które nas chronią, którymi się otaczamy, zbroimy, jesteśmy "goli" emocjonalnie i fizycznie. Na pewno ważne jest by druga osoba, bliska osoba wiedząc o nas wszystko, pozwoliła się ogrzać swoim ciepłem.
Pewnie każdy inaczej odbierze wiersz, z jednej strony jest psychologicznie fascynujący, z drugiej "trudny". Prawda jest taka że aby kochać ponownie, trzeba tego naprawdę chcieć, i pokonać "siebie". Myślę że warto, szczególnie gdy się czuje że na drodze pojawił się ktoś bardzo wyjątkowy, a cały świat nagle zaczyna się do nas uśmiechać.
Pozdrawiam!
P.S. Może lepiej zmienić kategorię na miniaturę ;)