Agnieszko, poszerzyłaś przesłanie wiersza. Warto też zauważyć, że często właśnie poezji zawdzięczamy lepsze zrozumienie skomplikowanej rzeczywistości, albo dodanie życiu korzystniejszej"barwy" lub wartości. Serdecznie pozdrawiam.

Czy ja stwierdzilem, że to wiek decyduje o tym jak kto pisze? Wiersz przedstawia mój punkt widzenia, jakie konsekwencje moga wyniknąć, gdy sztuczność przesłania, a nawet odcina od rzeczywistości.Pozdrawiam.

Teraz wszystko jasne :) Mam nadzieję, że moje teksty nie są o niczym...
Miłego wieczoru, Staszku :) B.G.

Broniu, nie napisałem, że to pisanie jest czymś złym, ale to o czym i jak się pisze. Nie cenię uciekania przed życiem w stronę sztuczności i po części winię za to, nazwijmy to ogólnie, otoczenie.

Ja również szanuję Twoje przeświadczenie, że ”cóż im innego do szczęścia potrzeba pod koniec życia jak nie poczucia, że stać ich jeszcze na ckliwość, wzruszenie, kreatywność, na rozwijanie ciągle swojej wyobraźni, by wzbogacać nią codzienność”, ale moją intencją przy pisaniu tej „prośby”, było przekonanie osób im bliskim, a nawet przyjaciół, żeby nie zostawiali ich w jednak świecie sztucznych emocji, ale pomogli im w zanurzeniu się w realne życie. Jest oczywiście trudne do udowodnienia, że życie nawet jeśli nieudane czy niespełnione – ma większą wartość, niż idealny, często banalny, ckliwy, wykreowany w wyobraźni świat, ale pewnie nie tylko moje doświadczenie, pokazuje, że wyobraźnia zbyt często prowadzi na manowce emocjonalnie i bez kontaktu z rzeczywistością pozbawia szans na namacalne, praktyczne korzyści, czy jednak realne emocje, reakcje czy uczucia. I myślę, że to nie tylko dotyczy ludzi starszych. Łączę pozdrowienia i dziękuję za komentarz.