Twoje Wiersze - Zachody

Zachody

rymowany

2025-07-16 00:30

Usiadłem na suchej gałęzi jabłoni
Jak ptak zmęczony po podróży
Cały horyzont mam jak na dłoni
Słońce nisko - schyłek dnia wróży

Do pleców przywarła koszula
Pot ją skleił z ciałem
Trzeba jak pszczoła do ula
Wracać z tym co uzbierałem

Droga zarosła przez chaszcze
Wszyscy opuścili te ziemie
Ja ostatni jej plony taszczę
Zostając tu gdzie me korzenie

W oddali pasą się sarny
Na pola wracają łąki i lasy
Bo z nich zysk już marny
Takie mamy teraz czasy

Dookoła widać ślady dzika
Przyroda wraca po swoje
Gdzie ludzki ślad zanika

Wróciły olchy i sosny
Wśród nich słowik ćwierka
Rozbrzmiewa hymn radosny
Zające bawią się w berka

Lasom te ziemie zabrano
Bogate, czyste i ciche
I lasom tym je oddano
Zniszczone, brudne, liche

2012-08-21

autor

szpiek

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

4 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

SłowemOtulona

2025-07-17

Melancholia i zaduma nad losami tego świata. Natura odbierze co jej.
Pozdrawiam :)

Rusticus ^(*)

2025-07-16

Magohonicznie

Czasem

2025-07-16

Co się stało z ludźmi, którzy uprawiali tę ziemię?

szpiek

2025-07-16

W oddali pasą się sarny
Na pola wracają łąki i lasy
Bo z nich zysk już marny
Takie mamy teraz czasy

Zmienili zawód

sturecki

2025-07-16

Melancholijna pieśń o przemijaniu i powrocie natury – mądrze spleciona z osobistym doświadczeniem, z poczuciem straty i cichego pogodzenia się z losem. Daje się zauważyć, że obraz zmęczonego człowieka na gałęzi jabłoni działa jak metafora całego cyklu: pracowałem, zostałem, patrzę – a wszystko wokół wraca do zielonego początku.
6/5