Lustereczko, mam zmartwienie wielkie,
powiedz mi rychło naprawdę szczerze,
bo to pytanie chodzi wciąż za mną:
Kto jest największym głupcem na świecie?

O ty przemyślny spoglądający,
nie masz równego sobie w tej roli,
wszak twa życiowa, rzekłbym sromota,
na pierwszym miejscu ciebie sposobi.

Wszystko jest w tobie jakby na opak.
Humorem, ogładą tryskasz snadnie
lecz żeś samotny jako ten palec.
Z twojej kompanii każdy odpadnie.

Albowiem myśl twa, choć przyznam, składna,
jednak zawiła jest, nieprzystępna.
Czy rzeczesz prawdę czy to już blamaż –
to jest istotnie droga pokrętna.

Nikt nie rozumie twoich oczekiwań,
zwykle werbalizujesz je skrycie.
Chociaż zabawny bywasz nad wymiar,
to jest męczące w codziennym bycie.

Lecz gorsze chyba jest twe milczenie,
co spada nagle i niespodzianie.
Wisi w powietrzu mimo pogody
i tak powstaje zmierzchu zaranie.

Potrafisz wiele dostrzec w człowieku,
inni nie lubią tak być czytani.
Kurtuazyjnie wchodzą więc w dystans,
‘widzący’ zwykle nie są lubiani.

Jesteś w tym lepszy nawet ode mnie,
lecz ja nad tobą mam tę przewagę,
że mimo ciężaru odpowiedzi,
pytać mnie chcą, mają odwagę.

A ty błądzący wciąż wędrowniku,
zawsze jedynie jesteś na chwilę.
Zbyt niedostępny, jakby wyniosły,
niebieskim ptakiem żeś – czy się mylę?

Tacy w szarości miejsca nie mają.
Ich wartość zawsze jest niepoznana.
Cieszą i bawią jak luny światło,
po nich kac tęgi męczy od rana.

Lustereczko, zamilcz druhu drogi,
zapominasz że my z jednej gliny.
Mądreś a głupie pytasz się samo,
wszak zasłonięte my tu stoimy.