Zbliżał się orszak, a wraz z nim Enki. Akasza czuła,że znajdzie w nim sprzymierzeńca. Tak jak ona, chciał się podzielić z ludźmi wiedzą i wolną wolą. Wiedziała, że tylko on z Wielkiej Trójcy darzy śmiertelników swoistą miłością. On jeden wierzył, że ludzie są zdolni do rzeczy wielkich, do przyswojenia astronomii, matematyki czy obróbki metali. Innego zdania był Enlil. Dla niego, to tylko gadające grudki gliny stworzone do usługiwania mu i innym Panom z Niebios. Na każdą wzmiankę o oddaniu im odrobiny wiedzy, wybuchał niczym wulkan. Groził, że szybciej zgładzi życie na tej planecie, niż pozwoli na rozwój cywilizacyjny, a znając jego temperament i chęć zabijania, było pewne, że wprowadzi plan w życie.
Dotknęła złotego napierśnika. Uwierał i ciążył, dlatego rzadko go zakładała. Dwie śmiertelniczki pomogły jej przy przepasce na biodra i w końcu mogla ruszyć na powitanie Wielkiego Enkiego, Pana Ziemi i Mądrości.