Wciąż naprzód
optymizmu,
mimo przegranych.
Nie możemy stanąć;
musimy dalej iść.
Wciąż, wciąż naprzód.
Czyż możemy się poddać,
gdy tyle jeszcze
przed nami?
Nieubłagany czas
nie czeka,
podążamy razem z nim,
jak drzewo
sięgające słońca,
korzeniami chwytając
ziemię nadziei.
Nasze nadzieje
są jak płomienie,
które rozświetlają
ciemność;
są jak gwiazdy,
które zawsze świecą,
nawet gdy są
zasłonięte chmurami.
Niech nadzieje
nas prowadzą,
jak kompas w burzy,
zwiastujący nowe lądy.