Dzięki Bezko za zajrzenie i poświęcenie cennego czasu.

Ukłony dla Cię :)

Dokładnie tak.
Pozdrawiam życząc owocnych przemyśleń :)

Kiedyś przeczytałem takie zdanie:
"Każdemu będzie dane to w co wierzy".
I tego się trzymajmy :)

We własnych oczach - na pewno ;)

Dzięki za ślad

I dobrze. najważniejsze to szanować się wzajemnie.

Kłaniam się.

"Jak trwoga to do Boga" - tu masz rację. Większość tak postępuje. Zdecydowana większość. Ale jednak nie wszyscy.

Pozdrowienia ślę :)

I tego się trzymaj. Najważniejsze to mieć własne zdanie i czuć się z tym dobrze.
Dziękuję za ciekawą polemikę.

Cóż, nie damy chyba rady przerobić w tych kilku okienkach na komentarze całej historii filozofii. Ja jestem zwolennikiem poglądu, że istnieje obiektywna rzeczywistość, niezależna od obserwatora patrzącego z jednego konkretnego punktu, a więc z istoty swojej- rzeczywistość wielowymiarowa, pewnie częściowo niepoznawalna dla człowieka, ale mająca określone, niekoniecznie stałe cechy.

"Obiektywne, zasadniczo niepoznawalna umysłem rzeczywistość" nie istnieje (w każdym razie nie możesz mieć na nią pewności). Nie dla żyjącego, nie dla tego materializmu. Nie dla mózgu pływającego w tej materialnej zupie.
Co jest "po", to po prostu kolejne "gdybanie" i tylko gdybanie.
Możemy wysnuć tyle teorii a możemy być wciąż daleko albo gdzieś krążyć wokół nigdy nie osiągając tego "celu".
Ludzkość jakby istnieje w stanie "pośrednim" bo (najprawdopodobniej) nigdy nie poznamy jakiegoś wyższego stanu świadomości czy życia jednocześnie "pamiętając" życie sprzed czyli to, w którym teraz istniejemy.

Owszem, agnostycyzm budzi mój szacunek, jako uczciwa postawa umysłu, który postanawia zachować otwartość na to, co pojawi się jako wynik rozumowania i odrzuca z góry przyjęte aksjomaty w zakresie istnienia/nieistnienia Boga. Ale zauważ i wybacz uwagę, że popełnisz pewien błąd. Bo mówimy tu o dwóch różnych sprawach, po pierwsze- o poglądach , po drugie o rzeczywistości obiektywnej, czyli mówiąc trochę językiem Kanta , o „rzeczach samych w sobie”. Ja pisałem w komentarzu o obiektywnej, zasadniczo niepoznawalnej umysłem rzeczywistości, stwierdzając, że TAM nie ma stanu pośredniego, to znaczy, obiektywnie rzecz biorąc i zgadzając się że jest to niepoznawalne, możemy jednak stwierdzić , że Bóg, obiektywnie albo istniej, albo nie istnieje. I tu nie ma miejsca na stan pośredni. Ten stan pośredni może istnieć tylko w naszym umyśle i najlepiej odpowiada mu agnostycyzm, ale jako stan umysłu, a nie jako stan oddający obiektywną rzeczywistość.

Ależ stan pośredni jest jak najbardziej - to jest właśnie agnostycyzm.

Owy Bóg może być bez osobowy tak samo jak bezkształtny i "nieludzki".
Człowiek "stwarza" bogów na własne podobieństwo. Bez różnicy czy jest jeden, wielu czy nieskończona ilość, czy nawet tylu ile jest ludzi (dla każdego po jednym).
Dla mnie bóg może być nawet ciekawością samą w sobie i dzięki temu daję sobie nieskończone pole manewru i nic mnie "nie zaskoczy".

Dziękuję za interesujący komentarz.

Co do pierwszego zdanie - chyba niewiele.
Dla mnie jakiś pewnik - to wiem, że to jakaś ściema. Tak naprawdę nic nie jest pewne. Po śmierci to możemy być "jakby na powrót" bakteriami (zatoczyć cykl; jak zwał tak zwał).
Dla mnie twierdzenie, że Bóg istnieje jest na równi z tym, że nie istnieje.

"Do tego to ,,odczuwanie", że jest coś więcej, na ile jest wytwarzane przez umysł, a na ile duchową stronę człowieka, a może ona również jest wytworem umysłu" - to jest świetne zdanie do dalszych dywagacji.

Dziękuję za komentarz, pozdrowienia.

"Można mój komentarz zgłosić do usunięcia!" - żartujesz? Lubię takie komentarze.
Masz bardzo ciekawe i oryginalne podejście do tych kwestii (przynajmniej na skalę polską a może i światową).
"Ludzie;
wierzą w Boga,
wierzą Bogu,
wierzą sobie,
wierzą, że Bóg nie istnieje;
są "uwięzieni" w religiach,
są "zagubieni" w kosmosie"
- z tymi wszystkimi "ludzkimi wyjściami" się zgadzam bo to zawsze jest któraś z tych opcji.
Brakuje nam podejścia do tego tematu z dystansu, żeby faktycznie wymienić myśli, poglądy a nie tylko "pluć" na siebie nawzajem. Ja mogę z każdym o tym pogadać jeśli tylko osoba będzie otwarta na takie sprawy.
Oczywiście, że każdy szuka komfortu egzystencjalnego w taki czy inny sposób ale często w tych poszukiwaniach brakuje pasji, jest tylko agresja na inne zdanie bo to już zaburza owy komfort, wytrąca ze strefy w której całe dotychczasowe życie było prowadzone.
Skazanie na katolicyzm to można nawet traktować bez cudzysłowów bo tak w zasadzie jest. Od małego nie mamy żadnego wyboru w co mamy wierzyć, co jest "dobre", co jest "złe" i że w ogóle są jakieś inne "wyjścia".
Problem się pojawia przy próbach kwestionowania wszelkich konwenansów wierzeniowych bo trzeba niejako "sobie zaprzeczyć" i nie tylko. Swym tradycjom, rodzinie znajomym powiedzieć "nie".
Jak najbardziej bez Boga można być sobą.
Co do apostazji to myślałem długi czas nad tym ale doszedłem w końcu do wniosku, że to niewiele zmienia, może tylko krk ma lekko zepsute statystyki wierzących/uczęszczających ale wiadomo, że to też się naciąga. Nawet teraz kościół deklaruje, że osób wierzących/katolików w Polsce jest ponad 90%. Będą tak ogłaszać nawet jak jedna parafia rzymsko-kat. na województwo będzie stała.
Na koniec chciałbym powiedzieć, że nie boję tego, że "mogę się mylić", że jest Bóg czy inny absolut - jestem człowiekiem i mam taki wybór na jaki mnie stać albo na jaki mam odwagę. Z natury jestem poszukiwaczem i ciekawości u mnie nigdy za wiele.

Dzięki za wyczerpujący komentarz.
Pozdrowienia ślę :)

Z mojej osobistej perspektywy ludzie:
wierzą w Boga,
wierzą Bogu
wierzą sobie
wierzą, że Bóg nie istnieje
są "uwięzieni" w religiach
są "zagubieni" w kosmosie

Wydaje mi się, że każdy człowiek szuka jakiegoś "komfortu egzystencjalnego", który pozwoli mu żyć bez ciągłej niewyłączalnej tęsknoty. Każdy ma prawo żyć wedle własnej "prawdy", jeśli nie szkodzi ona innym ani jemu samemu mz
Poszukiwanie fundamentalnych odpowiedzi jest bardzo zajmujące.
Te odpowiedzi warto znajdować na własną rękę :)

W Polsce wielkim problemem jest niejako "skazanie na katolicyzm".
Jako dzieci większość jest przypisana do tego systemu, którego przedstawiciele wypaczyli totalnie Boga z Ewangelii.
To rodzi słuszny bunt. Rytualizm i bezrefleksyjność staje się motywem przewodnim egzystencji "duchowej.

Poznanie Boga z Biblii w sposób "szkiełka i oka" jest bardzo pracochłonny, ale warty zachodu mz :) Branie Boga wyłącznie "na wiarę" jest "łatwiejsze", ale nie zaspokaja powątpiewań, a często slusznie je podsyca.

Temat jest bardzo "poważny" i ten portal jak wiadomo jest absolutnie nieodpowiednim miejscem do takich "rozważań"

Co do "bycia sobą" to chyba jest możliwe i bez Boga :)
ja jestem apostatką, "chrystianką biblijną", bez przynależności do jakiejkolwiek denominacji. Biblia wciąż mnie fascynuje i zaskakuje swoją logicznością, spójnością i przydatnością życiową.
Podarowała mi życie bez strachu i zamartwiania.

To samo pewnie można uzyskać bez Boga. Ale to wiedzą osoby, którym Bóg jest obojętny, albo nie ma zgody na Jego istnienie.
I to jest nasze człowiecze prawo do wolności.

Dla wielu jest to 'książka jak książka", "zbiór baśni i legend" "historie spisane przez ludzi wątpliwej inteligencji". Co ciekawe takie opinie opierają się na okazjonalnym, licealnym liźnięciu"

Z drugiej strony nawet teolodzy biblijni wcale po Jej lekturze i studiowaniu wcale się nie narodzili na nowo, ale nadal wspierają religię.
Mam swoje teorie dlaczego tak jest.

Każdy ma prawo do "własnej słuszności" i oby nigdy nie nadszedł dzień, kiedy okaże się, że się pomylił i jest za późno na cokolwiek.

Wybacz moją tyradę, ale Twój wiersz mnie poruszył.
Można mój komentarz zgłosić do usunięcia!

Pozdrawiam :)

To dopiero pytanie. Może grał i jednocześnie nie grał wcale? ;)

Oczywiście, że agnostyczny. Niech ten kto czyta wybierze swoją stronę (lub żadną).
Dzięki Mirelo :)

Dzięki:)

Zawsze można próbować - nic na siłę ;)

To dobrze , że wzbudziłem coś... ;)

To jest nas dwóch w czepianiu się tego, co większość uważa za oczywiste.

Tak już mam, że lubię podważać "ustalone prawdy".
Jeśli "nie" miałoby być prawdą to czemu nie? Należy dalej szukać.
Człowiek z reguły boi się tego i chodzi "na łatwiznę".

Pozdrawiam Cię zacny interpretatorze.

Rozumiem Twoje podejście. Agnostyczna perspektywa daje przestrzeń do zadawania pytań bez konieczności ostatecznych odpowiedzi, a "nie" często bywa kuszące, bo daje pewien rodzaj jasności w niepewności.

Moje podejście jest czysto agnostyczne, choć bardziej kusi "nie".

Mniej więcej, tak jakby, coś koło tego ;)