pró­bu­ję wy­my­ślić czy też wy­my­śleć
(wy­my­śleć zna­czy de­fe­ka­cję myśli)
nową ono­ma­to­pe­ję - dźwię­ko­na­śla­dow­czy kod
któ­re­go de­sy­gna­tem byłby ból eg­zy­sten­cjal­ny

lu­dzie zbyt mło­dzi mogą wzru­szyć ra­mio­na­mi
bo na cóż się tak bar­dzo kło­po­tać
póki co umysł służy im do blen­do­wa­nia
po­trzeb/ma­rzeń/myśli/po­żą­dań
lęku w tym tyle co kot na­pła­kał

nie po­zo­sta­je mi nic in­ne­go
jak przy­znać się do po­raż­ki
za radą po­etów (tych z gór­nej i dol­nej półki)
spa­ko­wać nad­miar uczuć
w puste bli­stry i fiol­ki po ta­blet­kach

eg­zal­ta­cja de­for­mu­je prze­kaz
nie­ste­ty nie w ten me­ta­fo­rycz­ny spo­sób
ja­kie­go ocze­ku­je się od pre­ten­den­tów

nie­spęł­nia­nie ocze­ki­wań jest strasz­ne
a ja wciąż nie znam tej cho­ler­nej ono­ma­to­pei
która za­stą­pi­ła­by wszyst­kie wier­sze