Do jej krzyku, tysiącem
Grzmotów uciszonego,
Nie dodawaj gwałtownie
Zdania zbyt ostatniego,

Które by niczym ostrza
Iskier złotoróżowe
I eksplozji odłamki
Kłująco purpurowe,

Materię nocy zwiewną
Rozcięło nożem racji,
Bez podziału na konkret
I ulotność abstrakcji

I brutalnie, okrutnie
Twardym dźwiękiem chwilowym
Bezbronnie młodą ciszę
(Niby młotem stalowym)

W szklane zmieniło krople
Zbyt dotkliwie, boleśnie,
Nazbyt definitywnie,
Zbyt świetliście, za wcześnie,

I rozdarło na części
Milczenie zbyt samotne,
Przestrzennie niepodzielne,
Dziejowo nieistotne,

Lecz trzy tysiące razy
Pięścią chwili skruszone,
Między racją a winą
Rozdarte, zakrwawione,

W mnogości końców świata
Na części podzielone,
W pokutny całun dymu
Zwiewnego obłóczone.

Jedno, co zrobić możesz -
Uszyj jej ciszę nową,
Jak koc ciepły wełniany,
Łagodną, choć lutową.

Ciszę, która ukoi
Duszę nagle minioną,
Ciszę śnieżyście miękką
Lub wiosennie zieloną.

Ciszę, w której umilkną
Te pytania nie w porę,
Słowa, liczby, pojęcia,
I debaty, i spory.

Ciszę jak ukojenie,
Bez zdania ostatniego,
Wirem kolczastoorudym
Boleśnie rozbitego,

W pyłów niejednoznaczność
Podmuchem rozwianego,
Ognistości oddechem
Na zawsze zgaszonego.