Jeszcze cztery godziny i wreszcie wolne – pomyślał nieco znużony swoim dyżurem Teb. Od tygodnia siedział w laboratorium Naczelnego Instytutu Obserwacji i Badań Energetycznych, w skrócie NIOBE, gdzie od kilkunastu lat piastował posadę głównego specjalisty ds. echostatyki. Od początku zastanawiał się, co naprawdę wchodziło w zakres jego obowiązków służbowych na tym stanowisku ale jak się wkrótce okazało, pole działania miał bardzo szerokie i wolną rękę w podejmowaniu decyzji. Jednym słowem, spełnienie marzeń, bo odkąd pamiętał zawsze chciał pracować dla NIOBE.

O Instytucie dowiedział się na studiach. Fascynowała go materia, którą od wieków próbowały zgłębić tęgie umysły współczesnego świata, szczególnie po wielkim kryzysie energetycznym, jaki dotknął Ziemię na początku ubiegłego milenium. Wówczas zaczęto szukać nowych źródeł energii, najlepiej odnawialnych albo przynajmniej takich, by wystarczyły na kilkaset lat. I wtedy trafiono do Chloris, małej miejscowości w Azji Mniejszej. Według tutejszych legend skała znajdująca się w okolicznym lesie żyła i miała dziwną moc. Przyjechali naukowcy. Przeprowadzono szereg badań i przekonano się, że rzeczywiście ogromna góra emanuje dziwną energią a ciecz, która z niej wypływała okazała się bardzo wydajnym paliwem. Zbudowano wokół skały zespół laboratoriów i tak zaczęła się historia Instytutu. Z czasem samą skałę zaczęto nazywać Niobe.

– Teb! Teb! Do jasnej cholery! Ocknij się jełopie! – usłyszał krzyk. Zerwał się i mało co nie wylał na siebie kawy, którą trzymał w ręce. To była Taj, jego zastępczyni. Odkąd wprowadzono nowe zasady w Instytucie, musieli pracować w parach i to mieszanych, ‘parytety, parytety’ – powtarzano jak mantrę. Tebowi nie przeszkadzało to. Lubił Taj, choć pracować zdecydowanie wolał sam.
– Czego chcesz skarbie? – złośliwie odpowiedział w stronę zbliżającej się do niego kobiety. Wiedział jak bardzo nienawidzi tego sformułowania ale ubóstwiał patrzeć na jej grymas, gdy tak do niej mówił. Miała takie zabawne zmarszczki na środku czoła.
– Wal się! Raport dla LETO gotowy? – lekko zirytowana Taj przeszła od razu do konkretów.
– Na śmierć zapomniałem! Taj, nikt nie zrobi tego lepiej niż ty… – powiedział przymilająco.

Zdawał sobie sprawę, że cotygodniowe sprawozdania dla Ligi Ekstremalnych Taktyk Obserwacji były zmorą każdego pracownika NIOBE. Nie miał pojęcia dlaczego musieli je ciągle robić, choć i tak, na rozkaz z góry, nic w nich nie wykazywali. Miały być suche, treściwe ale nic nie wnoszące. Do tego podane monotonnym głosem, bez zbędnych przerw, a tym bardziej zająknięć. Pracownicy LETO byli fachowcami w czytaniu mowy ciała. Poza tym szereg różnego rodzaju czytników taksował raportującego od stóp do głów. W przypadku jakichkolwiek odchyleń od normy brano delikwenta na rozmowy wyjaśniające. Już sam widok oddziałów prewencyjnych LETO przyprawiał o ciarki. Zniewieścieli mężczyźni z APOLLA i nazbyt męskie kobiety z ARTEMIS. Każdy dostawał swojego anioła stróża, który odbierał ‘szczęśliwca’ i przyprowadzał, kiedy już było po wszystkim. Teb raz widział taką akcję i za żadne skarby świata nie chciał się znaleźć w skórze przesłuchiwanego. A dziś nie był w dobrej formie, by brawurowo odegrać swoją rolę przed LETO.

– Taj, nie jestem w stanie… – próbował udobruchać koleżankę.
– Widzę. Wyglądasz jak duch po całodniowej imprezie. Idź się ogarnij. LETO biorę na siebie – wspaniałomyślnie rzekła kobieta.
– Masz u mnie duże piwo – z wyrazem ulgi odparł.
– Tylko jedno? Przecież wiesz, że jak zaczniemy imprezować to nie skończy się na jednej… skrzynce – roześmiała się.
– Dobra, dobra. Wleję w ciebie tyle piwa, że będzie krążyło w tobie zamiast krwi – dołączył do niej Teb.

Kiedy Taj poszła przygotować się do raportu, Teb znów pogrążył się w myślach. Niobe – skała, którą miał przed sobą, którą monitorował przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, była zniewalająca. Żyła swoim życiem. Na zewnątrz martwa, w środku wypełniona czymś niesamowitym. Było to niematerialne, niemierzalne a jednak krążyło nieuchwytne jakby nie chciało, by ktokolwiek wiedział o jego istnieniu. On to widział dzięki swoim urządzeniom. Wchodził niemal w środek Niobe, ale niewiele mógł o niej samej powiedzieć. Próbował pobierać próbki ze skał ale zaraz po odłamaniu od macierzy, co i tak było nie lada wyczynem, stawały się po prostu martwymi kamieniami. Zresztą nikt nie potrafił jednoznacznie stwierdzić czym wypełniona była Niobe. Poza tym łzy - jak nazywali je miejscowi, czyli ciecz, która wypływała z dwóch źródeł niemal na szczycie. Doskonałe paliwo. Wystarczyło niewiele by wypełnić tygodniowe zapotrzebowanie na energię dla wielomilionowego miasta. I znów zagwozdka. Nie dało się do końca ustalić składu chemicznego substancji. Zawsze coś nie pasowało do całości. Niestety od kilku wieków skała wydała jedynie kilka kropel. Dobrze, że zmagazynowano zapasy, choć te zaczęły się pomału kończyć.

To nie wszystkie tajemnice i zadziwiające historie związane z tym miejscem...