Twoje Wiersze - W domu Szymona: teściowa

W domu Szymona: teściowa

proza wierszowana

2025-06-17 01:59

Ujmująca cisza
szczelnie wypełniła izbę,
a w jej szarym kącie
siedział mnich na krześle.

Pomyślał w duchu:
„Nie jestem godzien cudu!”,
więc zamknął powieki,
chcąc widzieć w wieczności.

Za dnia i w nocy
bez zbędnej gorączki
plótł linę z modlitw
czekając jutrzenki.

Później były Psalmy
i kilka pokłonów,
śniadanie, kawa,
i plótł linę znowu.

Nie mógł tego wiedzieć,
lecz stał Szymon w progach,
w progach stał on Nieba,
i czekał,

aż przyprowadzi
cierpliwość,
aż przyprowadzi
cierpliwość doń
mnicha.

autor

braciszek ^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

1 raz

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Czasem

ponad dwanaście godzin temu

Istnieje taka teoria/opinia, że Niebo czyni cuda tam, gdzie wiara upada. U tego mnicha zatem faktycznie próżno czekać cudu.

Mnich ma chody w Niebie skoro sam Szymon się pofatygował po niego i jeszcze czeka...

braciszek ^(*)

dwanaście godzin temu

W odpowiedzi przytoczę jeden z dwóch apoftegmatów, które były inspiracją dla tego wiersza. 😊

Opowiadano o pewnym starcu, że przebywając w celi i znosząc pokusy, wyraźnie widywał demony i okazywał im wzgardę. Gdy diabeł zobaczył, że starzec pokonał go, przybył i ukazał mu się mówiąc: "Jestem Chrystusem". Starzec zobaczywszy go zamknął oczy. Diabeł powiedział: "Jestem Chrystusem, dlaczego zamykasz oczy?" Starzec odparł: "Nie chcę tu oglądać Chrystusa, lecz w życiu przyszłym". Gdy diabeł to usłyszał, zniknął.

Pozdrówki dla Cię ślę. 🤗 Hej ho! 😊🙋‍♂️