Twoje Wiersze - Św. Anna, Warszawa

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

10 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

myszulek

2025-03-14

Ta refleksja o spóźnionym nasłuchiwaniu i odtwarzaniu przeszłości w słowach i dźwiękach świetnie oddaje, jak fragmenty wspomnień mogą się składać w coś większego – choć nie zawsze tego, czego byśmy się spodziewali. Fajnie uchwycone, że nawet odrzucony krzyż czy cisza potrafią mówić więcej niż słowa, pogłębiając obecność tego, co pozornie niewidoczne.

Osiaki1

2025-03-14

Oj tak. Takie puzzle które po ułożeniu fundują zdzwienie.

[ GALBA ]^(*)

2025-03-12

Przyznam Grzegorzu że to niecodzienny sposób zaakcentowania czegoś w rodzaju wewnętrznego buntu na tle wiary. A może to nie bunt a huśtawka poznawcza tego co czasami niejasne i dwubiegunowe w odbiorze.
Zaciekawiłeś.
Pozdrówki z uznaniem 🌟👍

Osiaki1

2025-03-14

Dzięki. Czasem szukamy nie tego czego powinniśmy szukać. Na dodatek sedno znajduje nas samo.

rzabaprzezrz

2025-03-11

Tak, myślałam na początku, że chodziło o Jana Pawła II, ale to nie byłoby kilka lat...A x. Pawlukiewicza też bardzo ceniłam...ciekawe to Twoje sklejanie Piotra, z którego wyszedł Bóg, myślę, ze świadczy to o jakości posługi duszpasterskiej, o ukazywanie całą swoja osobą Boga. Pozdrawiam ciepło:)

Osiaki1

2025-03-14

🙂

Trociny(anna)^(*)

2025-03-11

ciekawy, refleksyjny wiesz.
Kawałki przebrzmiałych dni zawsze nam towarzyszą.
Pozdrawiam

Osiaki1

2025-03-11

Tak, ale wygląda, że nikt nie rozpoznał w Piotrze kaznodziei ks. Pawlukiewicza. Wtedy wiersz inaczej brzmi. Pozdrawiam Grzegorz

sturecki

2025-03-11

To wiersz o próbie odnalezienia przeszłości w teraźniejszości, o duchowym poszukiwaniu i refleksji nad wiarą. Podmiot liryczny przybywa do kościoła św. Anny w Warszawie po latach i wsłuchuje się w ślad dawnej obecności, w pozostałości dźwięków, emocji i przeżyć, które wciąż rezonują w tym miejscu. Autor słucha ciszy, zbiera wspomnienia i składa je jak układankę. W końcu odkrywa coś zaskakującego – zamiast człowieka, odnajduje Boga. Wymowna jest końcówka – odrzucony krzyż, który nie neguje, lecz pogłębia obecność i ciszę. To może sugerować spór między wiarą a zwątpieniem, próbę pogodzenia się z tym, co minione, albo nawet odkrycie sacrum w pustce i braku.
6/5

Osiaki1

2025-03-11

🙂

JaSnA7

2025-03-11

Świetny wiersz, do przemyśleń...
Każde miejsce ma swoją specyfikę.
Wszystko, co zaistnieje w przestrzeni, pozostaje.Tak uważam.
Miejsce, gdzie tyle osób przeżywa swoje stany emocjonalne, musi być oplecione aurą tych myśli. Odczywamy to, każdy inaczej...
Piotr to wiara, odrzucony krzyż zawsze zastanawia.
To wszystko wplata się w ciszę i nurtuje nas...
Pozdrawiam:)⭐️