Wiem o co chodzi. W latach 60-tych był taki krytyk sztuki co powtarzał teorię, że kobieta jest obserwowana i oceniana przez mężczyznę i dlatego jej wygląd i ciało stanowi o jej własnym poczuciu atrakcyjności. Może i tak, ale nie jest to regułą.
Lalki traktuję neutralnie. Pamiętam, moja córka miała kilka barbie, które podnosiłem żeby nie zadeptać. Większe, manekiny córka uczyła się ubierać na studiach. Raz niosłem nogi, dwie nogi w parze z pupą bez torsu i reszty.
Na studiach malowaliśmy akty. Ciało jest ustawione w przestrzeni, i skróty perspektywicznych łatwo wszystko pochrzanić, ale większość i tak tego nie zauważa. Twarz widziana trochę od dołu wygląda inaczej niż twarz widziana nieco z góry, nieważne jak umalowana.
Lubię akty Luciana Freuda. Ludzie są ani ładni ani brzydcy, tylko są dobrze namalowani.

Wiesz, Marto, odłóż ją na półkę :-)
Zmieniamy się, czy to akceptujemy czy nie. Czasem próbujemy coś z tym zrobić - fizycznie czy też mentalnie. Na dłuższą metę to nie działa. I wtedy przychodzi żal - że już nasz czas minął. A lalki się nie zmieniają - ale one są puste, my nie. I tak myślmy, dobrze?
PS Gdy byłam mała, miałam trzy lalki. Jedną Kasię, dwie - Zuzie. I ostatnio zastanawiałam się, dlaczego nie wymyśliłam innego imienia. Zagadka nie do rozwiązania.
Pozdrawiam :-)

Prawie cały wiersz jest o tym jak podmiot liryczny starannie ubiera tytułową lalkę. Ta pieczołowitość i poświęcenie w ubierania owej rzeczy-nierzeczy, a przy okazji mówienie do niej jak by była istotą prawdziwą. I na koniec odkrycie kart. Owa lalka staje się czym jakby avatarem podmiotu lirycznego który będąc starą kobietą chowa się za tą lalką-istotą. To przypomina to co ludzie robią obecnie na portalach społecznościowych. Tworząc konta osób jakimi chciały by być, lecz nigdy się nie odważył. Każdy z nas ma jakieś swoje lalki-nielalki za którymi chowa przed miastem swoje starości-słabości
Pozdrawiam :)

Wystarczy samo słowo "lalka" , by w umyśle człowieka , a przynajmniej w umyśle mężczyzny, wywołać całą masę skojarzeń różnorodnych : wydrążone puste osoby, marionetki, piękno zatrzymane w figurce, mechaniczne obiekty seksualne, symbole delikatności i subtelności , świat dziecinny zarezerwowany dla dziewczynek, itp, itd.... Specjalnie wprowadzam kryterium płci , bo mężczyzna nigdy do końca nie zrozumie , jak z perspektywy kobiety wygląda "gaśnięcie w starzejącą się sylwetkę". Nigdy nie bałem się starzenia jako utraty sylwetki, jeśli już, to jako utraty sprawności. Dlatego nie współodczuwam fragmentu o lalce jako transparencie sylwetki. Cały wiersz ,świetny , wprowadzający w niesamowity nastrój , który może być wywołany tylko i wyłącznie w świecie lalek.