W skrzydłach cmentarzy, w głowach topoli, w palcach wiatru w grobach gwiazd

Cierpliwy robak przeżuwa czasoprzestrzeń

Między słowami westchnieniami wstydu rozkoszą płaczu agonią orgazmów

Uparta melodia świata wznosi kruche ściany
Na wielki pohybel, do ostatniego ciosu

Burzę i wzbudzam gniew, z gniewu w gniew wzburzam fala za falą ciemny oddech -

Odetchnij i puść pozwól gniazdom wychować swoje młode pozwól

Drapieżnikom gryźć do krwi mięsa kości
Pozwól ostrzu języka wniknąć w Twoją bezbronną matnię

Uwznioślij to co daremne przeżute i odrzucone precz,

Zapłakane, zostawiłeś to za sobą chociaż było tylko złem
Krzyczącym o dobro

Tak znalazłeś swoją pustą twarz w sercu obcego, w sercu rui, w zwierzchności władzy

W pomyleniu ciała w amoku mowy

Dodawaj do siebie kazirodcze zgłoski
Niech rodzą nowych synów ojców ducha

Jak wszyscy bogowie będą tylko zimnym ogniem zapalonym w samotną zupełnie samotną noc

ich światło nie daje ciepła będzie tylko pełna grozy cisza i pogłos twoich kroków
które oddalają się w niezgłębioną pustkę
macierz wszystkich rzeczy

I cichy śpiew planet w łonach tajemnych trajektorii, oto

przychodzi, oto jest. U progu snu, tego ostatniego snu, odwrócisz się jeszcze żeby znaleźć

niemo wyciągniętą dłonią kształt ukochanego oblicza ale tam będzie już tylko
twój nieodłączny cień
który połknął klucz

i zniknął w twoim własnym blasku