Twoje Wiersze - *Pustka istnienia

*Pustka istnienia

biały (bez rymów)

2025-11-23 13:56

Rdzawe liście drżą pod puchową
kołderką… rozpłakały się arcylirycznie.
Pierwszy śnieg przykrył wszystko.
Bez wyjątku...
Ciężar brzemiennych dni
na ułamek ciszy,
zniknął porażony pięknem... zapadł się
w białej ciszy.

Drzewa skąpane w bieli po czubki gałęzi,
(one kochają śnieżne kreacje)
a w pokoju
niezasłane łóżko ściska w gardle.

Gdzieś na końcu tej zamieci, pod zmarzniętą
grudą ziemi śpi nadzieja… by obudzić się z wiosną.

Już grudzień zerka przez firanki…

Kontakt z naturą koi i przynosi ulgę.
Czasem żyjemy jakby nas nie było - Zło znowu
prawdę ukradło.
Głowę zwieszam w zadumie, potykam się
o zaplątane myśli. Poczułam chłód...
płatków śniegu.

autor

Kropla47

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

6 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Izka1^(*)

pół godziny temu

Piękny klimat, emocjonalny motyw zimowej introspekcji. Pozdrawiam serdecznie 🍁

Larisa

godzinę temu

Śliczny, nostalgiczny wiersz!
6/5.
Serdecznie Cię pozdrawiam, Kropelko:)

Elżbieta

trzy godziny temu

Piękno natury, koi, ale też przywołuje nostalgicznie myśli.
Pozdrawiam, Kropelko:))⭐

ajw

cztery godziny temu

Połączenie natury i emocji. Też lubię to robić :) Śnieg jest tu tłem, które uwydatnia ból.. Wstawka w nawiasie jest znakomita, bo dodaje lekkości dość ciężkiemu w sumie wierszowi. Dobry, bardzo świadomy finał.

samisen

pięć godzin temu

Nad morzem jedynie mróz oszronił dachy i liście... śniegu jak nie ma tak nie napadało...
Piękny opis zamieściłaś w swoim wierszu a to łóżko niezaścielone to chyba metafora do przespania tej pory by obudzić się jak niedźwiedź ze swej watry dopiero na wiosnę :)
Pozdrawiam serdecznie :)