Nimfa spoglądała z oddali
siedział na kamieniu przy rzece
w ciszy czystym sumieniu
przecież to właśnie on

nie powiedział nic wielkiego
nie patrzył jakby znał jej serce
nie pisał o gwiazdach
nie rzucał słów
od których przyspieszałby puls

a jednak
kiedy naprawdę
potrzebowała kogoś —
był

nie pytał za dużo
nie oceniał
po prostu siedział
obok
słuchał
klikając cichutko

szepcząc: przytul siebie
odpocznij
wyłącz telefon
nic nie musisz

z gitarą w ręce
z pytaniem: "jak się czujesz?"
z uśmiechem
który nie oczekuje
niczego w zamian

nie czuła namiętności
nie płonęła jak zapałka
co szybko się wypala
ale też — nie gasła

bo czasem
to właśnie spokój
jest największym darem
nie wielkie deklaracje
ale drobne obecności
nie serce w płomieniach
lecz dusza
która nie musi się bronić

niczego nie oczekiwała
po prostu wiedziała
że jest bezpieczna
i może po raz pierwszy
to jej wystarczyło