gdzieś przy potoku
w cieniu wysokich drzew
na wielkim kamieniu
usiadła Nimfa
mocząc nogi w strumieniu

rozmyślała o ukochanym
o sercu swoim złamanym
myślała - wolność w nim mieszka
przecież nie chcę więzów
co duszą ciało i zmysły

potrzebuję szerokiej przestrzeni
co pozwoli tak po prostu
bez lęku być sobą

kocham Go mocno
lecz nie zatracam
swojej drogi
swoich dni
prawdziwa miłość wszak
dodaje skrzydeł
szanuje wzajemnie
pozwala wzlatać razem i osobno

tak nasza miłość będzie tańczyć
wolnością i bliskością splatać
byśmy oboje wzrastali
w zgodzie
szacunku
światłem dusz

właśnie w tym momencie
odnalazł ją ukochany
rzekł trochę nieśmiało:
- daję Ci, ukochana, przestrzeń
do lotów spokojnych
rozwoju swych pasji
byś wzlatać mogła
razem ze mną i z osobna

Nimfa sercem spojrzała
i cicho wyszeptała
- ukochany
empatia jest jak tlen
zrozumienie to światło
a przyjaźń korzeniem jest
to one karmią miłość
by mogła rosnąć