Pierwsze dźwięki uderzyły
Jak misterne elfie łańcuchy
Oplotły girlandami
Każdy włosek przedramion
Strużka słonego uniesienia
Smakowała wybornie skrzypcami
Odbijając się od różowych ścian

Popłynęłam białoczerwono
Tadeuszowym polonezem
Dumnie wkomponowanym od lat
W każdą ciała tkankę
Gdzie drażnił zapomniany

Zapragnęłam znów nenufarów
Atłasowych nocy i dni
Zapiekło pod powiekami...

Wśród Tatrzańskich wierchów
Zabłąkał się Janosikowy uśmiech
Ucichło
Pogłaskało mnie życie
W przestronnej solnej komnacie
Gdzie po chwili elegancki Hans
Stawką droższą niż życie
Wszedł w ucho spokojnym taktem
Nacierając coraz mocniej
Ścierał mi swojską łzę i
Tulił brzmiacą jak dzwon
Młodość serca

Orkiestra kameralnie wciąż grała
Historie naszych godzin i lat aż
Splątane zwoje
Gwiezdnych wojen na bis
Puściły z objęć kontrabasy
Przyniosły ciszę
Już tylko serca wibracji