nie lubię chryzantem
choć to kwiaty najbliższe umieraniu


najpiękniejsze pokłosie
tego co nigdy nie było piękne


lubię heroinę
która przedłuża chwilę
i nie obejmuje kłamstw


imię Maria
i jego zdrobnienie – Maryśka
do mnie nie pasuje


nie można z nim nawet
poważnie grać w bilard
i wygrać
wprowadzając ostatnią bilę
tam gdzie trzeba


tę najprawdziwszą, najczarniejszą
która zostaje na końcu


lubię małe stoliki
w zbyt małych klubach
w których duszę się


nie lubię pokoju, z którego nie można
wyjść
bezpiecznie


nie lubię ścian, nawet tych
pluszowych maskotek
do których można zaprosić dzieci


nie lubię jakichkolwiek
ograniczeń


psuje mi się wzrok
nie lubię okularów
i wszystkiego co obciska mózg


skronie – to miejsce dla żył
a za uszami
można mieć lekką wadę
którą udźwignie
łodygowa szyja


nie lubię kotów
bo są zbyt podobne


ani psów…
tyle w nich potrzeby
przywiązania


nie lubię lekarzy
bo te diagnozy
nie są subiektywne


nie lubię czytać o filmach
bo cztery gwiazdki
w czyimś dramacie
nie są adekwatne


lubię hotele, te
gwiazdkowe
i z ulicy
można się przespać w każdym
samotnie
i
z każdym


lubię neon
który wzywa mnie co noc
i obnaża


nie lubię swojej
nagości
ale prawdę – tak


nie lubię chryzantem
ale zamiast wonnych lilii
kupuję je
pod cmentarzem
na którym od roku mieszka ona
krucha schorowana staruszka
moja babcia
czekająca
na moje Szczęście


przyniosłam jej dzisiaj pukiel złotych włosów
w doniczce
zbyt niewielkiej
żeby pomieścić
tę łąkę życzenia