byłeś we mnie
kiedy kupowałam lizaki
dla nas obojga


byłeś we mnie kiedy myślałam
że szafa to dobry pokój
do którego wyrzuciłeś klucz


byłeś we mnie, kiedy
przebierałam w zniszczonych płaszczach
i wtuliłam się
w nasz obcisły
przetarty
namiot
przywitałeś mnie
kiedy wreszcie wyszłam
w kapciach Mickey Mouse
uśmiechnięty machałeś breloczkiem
podobno zapomniałeś gdzie jest


podałeś mi szklankę wody
a o północy, kiedy wciąż miałam pragnienie
wyrzuciłeś ją przez okno
brzęk szkła i wrzask kotów
których grzbiet krwawił
wtedy też byłeś we mnie


obiecałam ci, że już nigdy nie będę
nosić tych szerokich spodni
ani kusych spódniczek
nie wiem, nie pamiętam
co jeszcze mogłam ci obiecać
– że nie będę się odżywiać
że wystarczy mi
ten wiersz


nie byłeś poetą
ale miałeś tę szafę
w rogu mieszkania
do której weszłam ponownie
i kolegów
którzy wchodzili tam
po kolei