Witaj, tęczo! Jeśli droga nie ma celu, to wiadomo, każdy statek prędzej czy później roztrzaska się o brzeg albo osiądzie na mieliźnie. Droga jest świadomością celu, inaczej to tylko, choćby najcudowniejsze, ale jednak - manowce :) Pozdrawiam

Witaj, zbiwito. Jeśli Twój komentarz jest opisem Twojej reakcji na mój wiersz, to rozumiem, bo tak bywa, że nasz pierwszy kontakt z czymś nowym wywołuje w nas najprzeróżniejsze emocjonalne "rozedrgania", które zazwyczaj nie pomagają w próbach racjonalnego opisu czegokolwiek ;) Jeśli jednak opisałeś nim to, co w nim zobaczyłeś i zrozumiałeś podczas czytania, to... nie, raczej niewiele zostanie z Twojego opisu, jeśli się zbliżysz do mojego wiersza i bardziej mu się przyjrzysz :) W każdym razie, bardzo Ci dziękuję, że wpadłeś, przeczytałeś i skomentowałeś mój wiersz :) Pozdrawiam

Dziękuję, Sisy :) Oczywiście znowu jesteś w temacie i z pustymi rękami nie przyszłaś ;), bo z "próbą dotarcia do siebie, swoich myśli, emocji czy pragnień" ;) - podoba mi się, więc popatrzę sobie przez pryzmat tego zdania na swój wiersz jeszcze raz :) Pozdrawiam

Tak, Lidio, to praoceany głębin dopiero co rodzącej się Pustki, czyli nasze potoczne, no przecież, że tak, filozofowanie ;) Ja stawiam wszystko, że za tym wszystkim stoimy my sami, każdy za swoim wszystkim, oczywiście ;)
Cóż, fajnie jest czasem coś pozmyślać :) Pozdrawiam

To mówisz, Kornel, że udały mi się te wisienki na torcie, co je tak ładnie ponazywałeś wersami mojego tego tam wiersza? Naprawdę doceniam to. Myślisz, jak wytrawny pasjonat, działasz, jak zawodowiec, a na końcu zauważyłeś drogę, która kończy się pod drzewem, a to właśnie jest obrazek do powieszenia sobie nad biurkiem ;) Tak mi przyszło teraz, ale to jeden z kluczy do wiersza, fakt, dzięki :)

Obserwowanie pustki - czysta metafizyka przekładana medytacją.
Upragniony stan joginów. Nirwana.
A co do używania czasu - to nie zawsze musi być konstruktywne. W medytacji, właśnie o to idzie, żeby dojść do pustki, bo za nią jest cel.
Zdecydowanie metafizyczne klimaty. I nadal mi się podoba.
:-)

Podoba mi się jasność Twojego rozumowania w tym temacie, tym bardziej, że dotyczy mega abstrakcji, czyli pustki wypełnionej wszystkim, nawet naszą świadomością :) W zasadzie, to pozostało Ci jedynie pozwolić temu uruchomionemu zainteresowaniu w sobie pracować, a obserwacja to przecież konstruktywne używanie czasu, prawda, że o to chodzi ?;)

No przecież, że tak, żeby zacząć czytać Iluzję, to nie tak, że rach-ciach i wiem, że nic nie wiem. Poza tym, Ty sama wiesz najlepiej, jak rozłożyć Iluzję w czasie na "zmyślonych przez sen mapach" albo po prostu "na łopatki". A teraz pozdrawiam i dziękuję za świetny szlak myśli :)

Nie chodziło mi o zdawkowe liźnięcie tematu, lecz naukę małymi krokami, inaczej - systematyczne studiowanie rozłożone w czasie. Czyli, jak z większością dziedzin właściwie.
Niemniej, ponieważ wiersz powinien być tu w centrum, dzięki Twojemu wyjaśnieniu bardzo się rozjaśnił i jednocześnie wzbudził nowe zaciekawienie. Świetny szlak myśli :)

Wiersz jest dla mnie o tym, że miejsce po Mistrzu jest jeszcze ciepłe, a ja nie widziałem go nawet kiedy żył. Przegapiłem jego obecność, ale tylko materialną, jednak nie jestem jeszcze gotów przyjąć "innej" świadomości, która wynika z jego nauk, a które staram się sobie tłumaczyć tym, że nie rozumiem :) Ale kto usiądzie teraz pod drzewem? Czyja kolej? Twoja?
Taki żarcik ;) Ale "dawkować po troszku"? - to jak liznąć tematu, łyknąć bakcyla i czasem gdzieś tam potem jakoś bywać ;) Cóż i tak może być, jeśli sobie zażyczysz. Iluzja jest doskonała, ale możesz ją powiększyć albo pomniejszyć, wtedy najłatwiej ją zobaczyć ;) Poćwiczysz, Suvi, to zostaniesz Mistrzem. I pamiętaj, kto to powiedział :)

:) Się uczepiłeś tego określenia, a ja taka dumna byłam z własnej inwencji :D
Lustrzane odbicie, niech będzie. Grunt, że wiadomo, o co chodzi :)
To prawda, przy wszelkich teoriach dotyczących egzystencji jawiącej się jako iluzja może nieźle zakręcić się w głowie, bo jak to pomieścić, jak potem patrzeć na świat, na siebie, jak... i jak? Zawrót i rozpryśnięcie wszystkiego w totalny chaos. Dlatego sama czuję, że te teorie trzeba sobie dawkować po troszku... bo nawet jeśli nie chcemy w nie wierzyć, to samo ich przemknięcie przez umysł i przyjęcie, że może tak być, jest niezłym zamieszaniem. A przy małych dawkach zaczyna się wszystko powoli integrować, to raz, dwa - jest czas, aby pomyśleć, czy i jaki można zrobić z tego użytek, aby dobrze się nam żyło :) To tak w nawiązaniu do ostatniej strofy wiersza. No właśnie, a czy on w ogóle o tym jest? :D
No to czas start - co sobie powiesz moim komentarzem? ;)
Dobrego poniedziałku, iluzorycznego, oczywiście :D

Znaczy, że jestem Twoją iluzją, a Ty moją? I osobno sami do siebie mówimy, że się znamy, ale to nie prawda? No, zwariować można :)) Matrymonialne ogłoszenie: "Chętnie poznam dobrą Iluzję" ;)
Ale fakt, że miałem to wszystko w swoim umyśle, ale żeby nazywać te tu to zjawisko "percepcyjnym bumerangiem", to nie jestem przekonany, bo się o to normalnie potknąć można, w wyobraźni nawet, takie to długie jest. W każdym razie, dobrze, że mamy przy swoich komentarzach avatary :)

Odbicie. Jeśli wszystko, co jest w polu naszej percepcji jest odbiciem zawartości naszego umysłu, to... to co mówisz Ty, mówię tak naprawdę ja?

No, tak daleko to jeszcze nie zajechałem, jak Ty, ale pomyślę nad tym, bo... "percepcyjny bumerang?"