Ja, potomek malarzy,
Maluję z zapałem godnym lepszej sprawy,
Na chwałę panów da Montefeltro,
Moich mecenasów i opiekunów sztuki.

Moim idolem jest Perugino,
Obrazy me pełne symboliki,
Słońce i księżyc, czas i wieczność,
Oto motywy moich dzieł.

Pojechałem do Florencji, na dwór medycejski,
Wprost do pracowni mistrza Leonarda,
Nieraz przechodziłem przez Ponte Vecchio,
By dotrzeć na miejsce o czasie.

Savonarola dawno już spłonął,
Jego ideał runął już w gruzy,
Florentyńczycy zwrócili się na powrót
Ku ideałom starożytności.

Stosy próżności odeszły w niepamięć,
Choć liczne dzieła sztuki padły pastwą furii
Bogobojnych piagnoni
Na powrót wolno się cieszyć życiem.

Wyjechałem potem do Rzymu,
Na dwór papieski, realizuję jego mrzonki,
Sen o wielkości, manię jego wielkości,
Furiata Juliusza II della Rovere.

Następcą papieża został Leon X
Syn wielkiego Lorenza, zachwycony mymi dziełami,
Sypnąl groszem, zamawiając projekt
Rozległej sali do Watykanu.

Boli mnie, gdy słyszę,
Jak Anglosasi wymawiają nasze piękne nazwy,
W swojej pysze narzucając reszcie
Świata swoją ohydną wymowę.

Warszawa, 27 VIII 2022


(insp. „Rafael – książę sztuki”)