Kosmiczny wiersz na pełną pulę gwiazdek...
Pozdrawiam.

Bardzo lubię międzygwiezdne tematy, Twój wiersz jest przepiękny, to prawdziwe kosmiczna poezja!
Serdecznie Cię pozdrawiam:)⭐️

Coś wspaniałego.
Zadumałam się nad pięknem wiersza.

"z płatkami błękitu
jakby Stwórca Wszechświata
po niebie rozsypał
bukiety niezabudek
w foremnym układzie"

Ten fragment skradł mi cząstkę serca :)

ujmujaca, liryczna medytacja nad dualizmem egzystencji, zderzając ludzką skończoność i doczesność, wyrażoną przez motyw tęsknoty, z nieskończonym i transcendentalnym wszechświatem.

wiersz w moim klimacie marzeń.

mam taką gwiazdę - to Deneb, nadolbrzym, który ogladany bez przyrządów mieni się pięknem barw.

moja ulubiona "gwiazdka z nieba" :)

super wiersz !

Malarskie obrazy i głęboka refleksja o naszym miejscu w kosmosie tworzą wyjątkowy, poruszający nastrój. Czyta się lekko.
Pozdrawiam serdecznie

Urocze rozmarzenie wśród spadających gwiazd.
Na matkę Ziemię trzeba wracać i pamiętać,
że od nas zależy, by piękna była i nam służyła.
Serdecznie pozdrawiam, radosne myśli :)
zostawiam:)

Zacznę może od pytania, które nie daje mi spokoju: czy „słon eczka” to efekt zachwytu tak silnego, że słowo postanowiło rozbiec się w dwie strony, żeby przepuścić Perseidy w locie? Czy to jednak psotny urok kosmicznych powiewów, które potrafią rozsypać litery jak pył gwiezdny? W każdym razie – pasuje do atmosfery tego wiersza, bo tutaj wszystko unosi się, dryfuje, migocze i jakby samo decyduje o swoim kształcie. ;)

A teraz o samym tekście.

Wiersz jest bardzo obrazkowy i to w najlepszym znaczeniu: on się nie „czyta”, tylko patrzy. Każda strofa jest jak oddzielna ekspozycja fotograficzna – od teleskopowego zbliżenia po szeroki, mitologiczny kadr. Operujesz tu klasyczną estetyką kosmiczną: noc, Perseidy, mgławice, Plejady, Orion, ale robisz to z czułością, nie jak katalog astronomiczny, lecz jak malarz, który sprawdza, które barwy najmocniej drgną na płótnie.

Odleciane w kosmos. ;)

Dużo światła, dużo złota, dużo uniesienia. Wiersz, można by rzec, stricte kontemplacyjny, pełen tęsknoty za przekroczeniem ludzkich ograniczeń. Widać, że kochasz astronomię i mitologię . Jest tu również modlitewność, zachwyt i powaga..

Nasuwa mi się pytanie Tadeuszu: czy faktycznie masz teleskop bo wiersz jest bardzo kosmiczny

też chciałabym, ale COP 27 nie daje nadziei.
Słabnie Golfsztrom- odpowiedzialny za klimat naszej części Europy.
Mądry wiersz

Z lekkim uniesieniem patrzę na to nocne wgapianie się w kosmos, gdzie człowiek na chwilę zapomina, że stoi twardo na ziemi. Zachwyt nad mgławicami i gwiazdami kończy się myślą o naszej planecie, bo tęsknota za niebem prowadzi z powrotem do odpowiedzialności za dom.
Możemy patrzeć w gwiazdy do woli, ale Ziemi pilnować trzeba, bo drugiej takiej nam nikt nie da.
6/5