Twoje Wiersze - Tatrzańskie pobrzaski

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

9 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

andrew

godzinę temu

...
góry
piękno pod niebem
jesteśmy kruszyną
a nie raz próbujemy burzyć
ład wszechświata
zamiast podziwiać
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

Sylwia U.^(*)

cztery godziny temu

Podziwiam 🤗

Monia

cztery godziny temu

Dla mnie są tu nawiązania do krajobrazowej poezji Jerzego Harasymowicza pozdrawiam serdecznie 😉

samisen

cztery godziny temu

Ten piękny wiersz jest hymnem na cześć gór, ich majestatu oraz potęgi, a jednocześnie świadectwem, jak silnie natura może wpływać na emocje i duchowość człowieka.
Pozdrawiam.

Nicotykanie^(*)

pięć godzin temu

Wiersz jest namalowany pięknymi barwami i przenosi czytelnika w zaczarowany świat światła i górskiego oddechu.
Przypomina poezję przełomu XIX i XX wieku, a w wyobraźni przywołuje obrazy wędrowca stojącego nad morzem chmur.
Zawiera wszystko, co kocham w górach — majestat, ciszę i tę szczególną duchowość wysokości.
Choć dla mnie podobne emocje budzą inne, bliskie sercu szczyty, ten tekst otwiera podobnie nostalgiczny, pełen wzruszeń pejzaż.

Maja- Marc

pięć godzin temu

Nie szwendałam się po górach, ani po dolinach,
kolejką zdobyłam jeno Kasprowy Wierch.
Chociaż w mych marzeniach była taka siła
co by nad Giewontem słońca ujrzeć śpiew.

Dzięki takim wierszom budzą się marzenia
i na chwilę czuję zapach górskich mgieł,
pędzlem swego pióra słowa w obraz zmieniasz
-pod stopy nam rzucasz szczytów dzikich cień.

sturecki

ponad pięć godzin temu

Ten tatrzański świt w wierszu rozlewa się jak powolne złocenie nieba. Wyraźnie widać, że mgły, granie i wschodzące światło są jedną wielką kołysanką dla duszy; potrafią człowieka unieść, zanim sam zrobi krok. Kto choć raz o świcie patrzył na Tatry, ten wie, że serce samo zaczyna drżeć – i nie trzeba do tego żadnej filozofii.
6/5

Krystek

ponad pięć godzin temu

Z każdego wersu płynie wspaniała
atmosfera i piękno gór. Czytałam
z zachwytem i wspaniałymi
wspomnieniami.
Ślę moc serdeczności :)

ajw

ponad pięć godzin temu

Monti, wchodzisz tu z utworem szerokim jak panorama Tatr o świcie. Twoja poezja to poezja pejzażu, ale też uniesienia - taka, którą czyta się wolno, jakby się szło podejściem na halę..
Wiersz jest malarski, pełen światła, ruchu i majestatu gór. Pięknie się go czyta.
Każda strofa jest jak osobny kadr: noc, uniesienie, świt, wschód słońca.
Razem tworzą wrażenie filmowej sekwencji.. Bardzo ładny :)