Wkręciliśmy się w wir istnienia, coraz szybciej wirujemy w tańcu życia... bo życie to nieustanny ruch, zapominając o miłości. Miłość poczuła się nieco zapomniana. Wystarcza nam bliskość oddechu, "ciepło policzka"... a zapomnieliśmy o celebracji naszych uczuć. Miłość jest jak szklana bańka, w której nie istnieje czas... a człowiek złapany w wir codziennej rzeczywistości, kruszy wciąż jej delikatne ścianki.
"zapomnieliśmy/o rozciąganiu minut" ale także o "otwieraniu nieba". Zapomnieliśmy o szczęściu. Biegniemy wkoło kołowrotka, gonimy czas, a miłość przygląda się z bocznego toru. Wystarcza nam sam fakt jej istnienia... ale, czy nie gubimy jej po drodze?
Czy każda miłość jest wstanie to wytrzymać i przetrwać? Nasuwa się odpowiedź, że prawdziwa miłość da radę przetrwać, ale energia jaką wydatkujemy na codzienność w jakimś sensie ją osłabia. Jednakże, w życiu jest coś za coś. Bez miłości ten wir/taniec byłby jałowy. Ziemska miłość wiruje wraz z Ziemią... i musi się przystosować.
Świetny, refleksyjny wiersz! Wielopłaszczyznowy. Można interpretować go w szerszych aspektach.
5/6.
Serdecznie Cię pozdrawiam, Nata Szo!

Tak, kręci się, nie patrzy na nic. Wszystko szybko, tak łatwo wypaść... Świetny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Ziemia kręci się bez względu na to, czy jesteśmy czy nas nie ma...
Ciekawy refleksyjny wiersz...
Pozdrawiam Jowi :)

musi się kręcić, ale ten wiersz cudownie zwolnił i wszedł w wieczność. Miłego dnia

Ten wiersz wiruje jak sama Ziemia – między pośpiechem świata a dotykiem drugiego człowieka znajduje się jedyne miejsce spoczynku.
Może dlatego ta karuzela nie przeraża – dopóki ktoś obok jeszcze oddycha w tym samym rytmie.
6/5

wiersz bardzo ładny ...piosenki posłuchałem i widoki piękne ... pozdrawiam serdeczne ...