,,wstrzyknąłeś w moją białą rękę
swoją miłość
jak fiolet w hortensję''
Ta zwrotka sugeruje, że miłość została dana wbrew woli (a przynajmniej bez przyzwolenia), gwałtem, jak trucizna.
,,pachnie jeszcze tobą
uśmiecha się
tobą
pełnymi ustami''
Czy to miłość? Zostawienie zapachu zwykle wiąże się jedynie z oznaczeniem własności. Coś w stylu ,,Tknij, a odgryzę ci rękę''. Nie ma w tym jednak nic poza zostawieniem swojego podpisu.
,,wstrzyknąłeś w moją białą skórę
niebo
w którym demony dobijają boga''
Dałeś mi ,,miłość'' lecz nie jest taka, jak obiecywali. Bóg symbolizuje miłosierdzie, a zabicie go miało być niemożliwe. Ta relacja staje się coraz dalsza idei miłości, nieprawdaż?
,,w niebieskiej krwi kołyszą się mewy
bibułkowe łódki
jakichkolwiek zdolności''
Przypomina mi się legenda z mitologii nordyckiej, w której pierwsi bogowie (wśród nich był chyba Odyn, ale nie jestem pewna) zabili pierwsze istnienie - olbrzyma, a jego szara krew wypełniła ziemię, stając się morzami. Mewy i bibułkowe łódki są jak lilie na stawie, w którym jedno z kochanków utopiło drugie. Piękne, ale stwarzają fałszywe poczucie bezpieczeństwa.
,,wrzask Boga
unicestwia
ruch''
Oto wszechpotężny rozdzierany na strzępy przez wrogów. Kto teraz ocali ludzi?
,,czerwony miecz przechodzi przez niego
i ziemię''
Czerwony miecz (zapewne nawiązanie do typowej kolorystyki demonów) Zabija tym samym ostrzem ,,ojca'' i jego ,,dziecko''. Tragiczny obraz.
,,i fioletowy krzak mojej ręki
krzak hortensji
której korzenie
jak wiązka nerwów
zaciskają się na garści mózgu''
Zaciskają, powodując ból, niemożność zebrania myśli. Bardzo obrazowa metafora.
,,świadomy ból jest gorszy niż szaleństwo''
Błogosławieni szaleni, którzy nie zdają sobie sprawy z własnego szaleństwa.
Ich zmysły stępione, nie mogą zranić.
,,trucizna m u s i być piękna''
To ostatnie pociągnięcie pędzla jest majstersztykiem samo w sobie.
Mam nadzieję, że nie spaczyłam Twojej wizji tego świetnego wiersza :)