Milenka stanęła przy mnie i zapytała.

- Tęsknisz?

- Za czym? - odparłem.

- Każdej nocy przed snem patrzysz w gwiazdy.

- A tak. Fascynują mnie.

- Więc co Cię w nich fascynuje? - zapytała patrząc w nocne niebo.

- Światło. Chyba światło. Ale tak naprawdę to słucham świerszczy.

- Świerszczy??? - Mila roześmiała się. - Przecież u Ciebie też są świerszcze.

- Tak, ale daleko. W pobliżu polują na nie osiedlowe jeże.

Milenka była wyraźnie rozbawiona.

- Chodź. - złapała mnie za rękę. - Upiekłam Twoje ulubione ciasto.

Zeszliśmy z balkonu i chwilę później siedzieliśmy w przytulnej kuchni skąpanej ciepłym, ledowym światłem. Mila podsunęła mi talerzyk z jabłecznikiem według przepisu, który dobrze znałem, ze słowami:

- Jedz ile masz ochotę.

- A Ty? - zapytałem widząc pusty talerzyk stojący przed nią.

- Muszę dbać o linię. - odparła.

- Kobiety. - pomyślałem z uśmiechem i zabrałem się do jedzenia.

Gdy zacząłem drugi kawałek ciasta Mila zapytała.

- Powiesz mi kim jest iskierka? Znalazłam małe zdjęcie. Było całe wyblakłe, ale po drugiej stronie było napisane " iskierka. Na zawsze. "

- mm mm powiem. - odparłem nie odrywając się od jabłecznika.

- Tak bez walki? - roześmiała się.

- mm bez walki.

Mila siedziała uśmiechając się do mnie po czym zapytała ponownie.

- Dobrze Ci u mnie? Zostaniesz na dłużej?

- Dobrze mi. - odparłem kończąc rozkoszowanie się ciastem.

- A zostałbyś... na zawsze??

Gdy Mila wypowiedziała te słowa poczułem bicie swojego serca.

Nigdy nie zapomnę tej nocy. Zasnęliśmy jak najbliżej siebie. Wypełniało mnie uczucie spełnienia, a intuicja podpowiadała mi, że Milenka zasnęła bezpieczna.