Dziękuję, Madziu za wybór i ładny wpis
Pozdrawiam Cię serdecznie 😘

Dziękuję, Angelino, cieszę się, że do mnie zajrzałeś:)
Pozdrawiam serdecznie 😊

Dziękuję, Kornelu za zajrzenie i opinię, którą przemyślę.
Ślę serdeczności:)

Ależ, Twoje są ładne i twierdzenie, że się nie znasz przeczy tym napisanym!
Pozdrawiam serdecznie 😍

Bardzo się cieszę, Wando, z Twojego wpisu i oceny:)
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam 🌿

Bardzo dziękuję, droga Weno:)
Pozdrawiam Cię serdecznie🌺

Dziękuję, Mandarynie:)😊

Cieszę się, że do mnie zajrzałeś!😊:)) Co do tytułu, to haiku raczej ich nie mają, stąd numeracja kolejnych. Dziękuję, że zwróciłeś uwagę na formę bezczasownikową, zastanawiałam się nad nią!
Serdeczności, Groszku:)🍀

Bardzo lubię haik i odkąd poznałam tę formę eksperymentuję z nią, dlatego dość często pojawia się wśród moich utworów!
Dziękuję za wpis i miło pozdrawiam:)😊

Serdecznie dziękuję, Agato, za wizytę i wpis:))🌼

Bardzo dziękuję, Aniu, już się z nią prawie witamy 💕

Wróciłam ponownie do Twojego pięknego haiku...
Pięknie dziękuję, Droga Elżbieto, za Twoje ciepłe słowa i cieszę się, że mogłam nieco pomóc w wyborze.
Przesyłam moc serdeczności i kilka hortensji z bukietu, który otrzymałam dzisiaj od klientki(białych, nakrapianych błękitnymi cętkami). W tym roku słabo pachną, ale wyglądają obłędnie...

Dziękuję, Droga Lariso, jak wiesz bardzo cenię sobie, wszystkie, Twoje opinie. Próbowałam przeredagować haiku, ale żadna późniejsza wersja nie podobała mi się. Zdaję sobie sprawę, że tłumaczenia tych utworów z języka japońskiego nie oddają ich istoty. Pozostawiam zatem tak, jak zamieściłam, ze wskazaniem jednak na drugą wersję. Bardzo dziękuję, Droga Przyjaciółko za pomoc w dokonaniu wyboru.
Przesyłam serdeczności!🌹

P.S.- dodam jeszcze, że druga wersja jest mi bliższa...

Dziękuję, Droga Elżbieto, za odniesienie się (bardzo wyczerpujące i interesujące, zwłaszcza dla osób próbujących swoich sił w tym gatunku) do mojego komentarza. Zwracając uwagę na wyraz * już i jego użycie w niczym nie podważyłam wartości Twojego haiku, była to wolna wypowiedź, odnosząca się nie tylko do Twojego haiku, ale również miałam na myśli swoje z numerem 1 (Haiku 1) opublikowane tutaj na portalu. Ilekroć czytam swoje dostrzegam pewne "przepoetyzowanie"...
Odnośnie przekładów i podanych przez Ciebie autorów, oczywiście, że pełna zgoda. Należy jednak do przekładów podchodzić z pewnym dystansem i zrozumieniem tej trudnej sztuki... przekład jest odtwórczy i twórczy zarazem, ale przekazuje cudzą myśl/zamiar, gdy piszemy swoje haiku wyrażamy swoją myśl/zamiar autorski, więc dobór słów zależy tylko od nas.
Serdecznie pozdrawiam

Droga Lariso, dziękuję za opinię o moim haiku. Wyraz "już", oznacza lekkie zaskoczenie, zdziwienie, że tak wcześnie, pojawiły się owoce śnieguliczki. Użyłam go świadomie i nie miał na celu wypełnić sylabę. Sprawdziłam, że w tłumaczeniu Agnieszki Żuławskiej- Umedy, haiku, Issy, także zaczyna się od tego wyrazu:
Już niebo błękitne
piszę na nim znak palcem
już zmierzch jesieni
Natomiast w tłumaczeniu haiku Busona
w pierwszym wersie pojawia się wyraz "ta"
ta biała rosa...
W innym Busona, również wers pierwszy rozpoczyna się od "już":
Już jesień
czy to wszystko jest życiem
małej cykady
W tłumaczeniu Czesława Miłosza w haiku Issy w pierwszym wersie pojawia się wyraz "jeszcze":
Jeszcze nie stała się Buddą
Ta stara sosna
Leniwa i senna

Zastanowię się na innym rozwiązaniem, ale chciałabym zachować pierwszą myśl.

Przypuszczam, że wyrazy " już", "jeszcze" zastępowały nieprzetlumaczalne znaki charakterystyczne dla języka japońskiego.

Zgadzam się Lariso, z Twoją sugestią, że wersy, byłyby dobrym początkiem dla tanki, zastanowię się nad jej napisaniem, ale chciałbym pozostawić, też haiku.
Dziękuję, za Twoją wątpliwość, co do początkowego słowa, zawsze można jeszcze przemyśleć i napisać lepiej!
Serdecznie pozdrawiam, Droga Przyjaciółko 🌹

W moim Poznaniu, białe owoce śnieguliczki pojawiły się już na początku sierpnia, ku mojemu zaskoczeniu, teraz krzewy są nimi obsypane. Czy to już na pożegnanie lata?
Dziękuję za wpis, pozdrawiam.

Bardzo dziękuję, Naju:))
Pozdrawiam Cię serdecznie:))😍

Dziękuję, Waldi, a ćwierkanie, zawsze nas urzeka:)😊

A dla mnie wielka przyjemność, czytać, Moniko, Twój wpis:)😍

Bardzo dziękuję Hialo, za zajrzenie do mnie i wpis.
Serdecznie pozdrawiam ☀️

Niestety, już lato daje sygnały, że niedługo ustąpi miejsca jesieni, też mi żal, ale nadzieją są kolorem złocone dni.
Dziękuję, Olu za miły wpis i wysoką ocenę . Serdecznie Cię pozdrawiam:))😍

Bardzo żałuję, że lato już prawie w odwrocie, może nie tyle upałów, co długiego dnia, wyraźnie już jest krótszy, no i odleci niedługo " ptasi raj"!
Serdeczności, Jarku:)😊

Lato zawsze kończy się znienacka – jakby ktoś zgasił światło na polu. Zostaje tylko ten smak w powietrzu, że już trzeba szykować się na odlot.

Tak właśnie jest, to obraz, który mimo wszystko mnie zaskoczył, że nieodwołalnie kończy się, to co w lecie najlepsze. Jeszcze, sycą się ptaki, ale i one odlecą!
Pozdrawiam serdecznie w słoneczną, ale podjesienną niedzielę:)

Miał nawet ochotę zbudować gniazdko w winorośli przy oknie, ale chyba mąż go wypłoszył majac w pamięci frazę "droździe, do trumny przynieś gwoździe" ;)))

Wyobrażam sobie, jakie wysłuchujesz koncerty i widzisz obrazki na trawniku:))

Wiem, bo mieszkają w moim ogrodzie :)

Dziękuję, Iwonko, drozdy, to śpiewacy wyborowi, z gardziołek wydobywają się całe arie:)😘

Przyznam się, że ja też wolę z czasownikiem, chociaż w haiku, dąży się do jego eliminacji. Niestety lato odchodzi, owoce snieguliczki zauważyłam wyjątkowo wcześnie, bo już w lipcu. Cała nadzieja w ciepłej jesieni.
Serdeczności i dziękuję za wpis:)🪷

Życie to moja pasja.

Czyli dalej jest to Twoją pasją. I to rozumiem. Myślę, ze nasze pasje na ogół towarzyszą nam do końca naszych dni.. Są tą iskrą, która trzyma przy życiu :)

To piękna pasja, trochę jej, Tobie zazdroszczę, słabo rozpoznaję ptaki, ale jestem wyczulona na ich widok i śpiew. Wydaje mi się, że są takie które trudno wyśledzić i usłyszeć, więc ciągle jest jakiś impuls.
Dziękuję za fajny wpis, serdecznie pozdrawiam:)🪶

Kiedy już rozpoznaję wszystkie ptaki jakie w życiu widziałem trochę przestało mnie to bawić, choć na każdy spacer zabieram lornetkę i ostatnio obserwowałem Kokoszki wodne , mamusię z dwoma młodymi jak buszują na stawie wśród lilii wodnych.

Dlaczego kiedyś? A teraz już Cię nie interesuje, Odyseuszu? :)

Bardzo dziękuję, Krysiu, jesień już uchyliła drzwi!
Dobrego popołudnia:))💐