wzruszająca historia, bardzo osobista i bardzo mi bliska.
Miłość leczy wszystkie rany i pozwala zapomnieć (się też)

Teraz ja mam łzy w oczach...ze wzruszenia...cudowna prawda, cudowny przekaz...Pozdrawiam ciepło:)

Chris. treść jest naprawdę piękna i poruszająca, z nutą dramatyzmu, ale ja czytam Twój tekst bardziej jako mikro-opowiadanie, gdyż trochę mi brakuje tak zwanej "poetyckiej organizacji tekstu", ale mogę się mylić, bo nie chcę robić tu za wyrocznię. Myślę, że forma literacka w jakiej się tu wypowiadamy jest kwestią otwartą i być może Twój cykl o Mili mógłby przybrać taką właśnie szatę formalną . Mikro scenki układają się u Ciebie w cykl, który porusza przede wszystkim jako autentyczny zapis miłości, a kwalifikacja formalna jest sprawą drugorzędną. Dodam jednak, że wcale nie muszę mieć racji, bo jak się spojrzy na niektóre wiersze mojego ulubionego Kawafisa, to ich zapis też operuje składnią typową dla prozy, a nikomu nie przyszło do głowy przekwalifikowywać jego wierszy. Wybacz te dywagacje, które na pewno nie są tu najważniejsze, ale mnie one zawsze interesowały i prawdę mówiąc ciągle mam z tym kłopot. Pozdrawiam:)

Witaj Chris , piękny bardzo mądry i osobisty wiersz. Miłość jest to coś wspaniałego - jej źródłem Jest Bóg , ona potrafi wybaczać i goić rany.
Pozdrawiam cieplutko Irena