Cześć,
cywilizacyjny ból przemijania wpisany jest w DNA, tak jak one u każdego przepływa inaczej,
najgorsza jest skłonność do przewlekłego narzekania na niemożność działania,
ludzie stają się zbyt leniwi w obiektywnym postrzeganiu wartości własnego świata,
doprowadza to do wynaturzenia cennych potrzeb, zastępowanych syntetycznym badziewiem,
to olbrzymi problem, podświadome przeprojektowywanie podpatrzonymi zachciankami wewnętrznej pustki,
pielęgnując zastępy rozpaczliwych pretensji,
obejmujących początkowo cały świat, dla przygniatającej większości tak nieosiągalny,
ale jakże upragniony, zamiast świdrować własny umysł, wygodniej powielać chybione wzorce,
zrzucając winę na sąsiedztwo wszelkiej niedogodności,
przychodzi czas refleksji, zazwyczaj tuż po terminie,
gdy jedyne co czuje człowiek to fermentująca frustracja,
niosąca chwilową ulgę, jednocześnie dogniatając potrzebę spełnienia,
finalnie transformując zrozumienie w wieczne zapomnienie.
Jeśli pada fraza "nigdy nie jest za późno"...już jest za późno

Do uchwycenia pełnego obrazu drugiego człowieka, potrzebna jest niesamowita wrażliwość zrodzona w cierpieniu,
szukając zrozumienia, szperasz w przychylności obcych oczu, nieśmiało odkrywając prawdziwą konvalove,
posiadając jedynie rezerwy pewności siebie,
ważne, że nadal walczysz uzbrojona w wybiórczą świadomość nieprzeciętnej wartości własnej osoby o czym nigdy nie zapominaj!
Nie powinniśmy żyć w innej epoce, tylko zbyt długo pauzowaliśmy przy nieodpowiednich jednostkach.

Skłonność do autorefleksji to fakt, który mnie bardzo cieszy.

Pozdrawiam