Czytam ten wiersz i zadaję sobie pytanie na które nie potrafię udzielić odpowiedzi. A jaki jest ten prawdziwy obraz świata? Jak go zdefiniować i określić , żeby móc potem go odbudować. Wydaje mi się, że "ta normalność świata" totalnie gdzieś nam ludziom się zagubiła...Coś co już dziś dla jednych jest zupełnie normalne , dla drugich jest szaleństwem itd. Do rozważań jakie są wpisane w powyższy wiersz pasuje mi tutaj wiersz T. Różewicza pt: "Ocalony", a szczególnie cytat:
"Szu­kam na­uczy­cie­la i mi­strza
Niech przy­wró­ci mi wzrok słuch i mowę
Niech jesz­cze raz na­zwie rze­czy i po­ję­cia
Niech od­dzie­li świa­tło od ciem­no­ści."
Żeby znaleźć dla nas ludzi jakikolwiek ratunek potrzeba nam odbudowy świata i wszystkich jego wartości od samego początku...To co mniemamy nazywać "światem" tu i teraz, to jego jakaś nieudolna karykatura...która ledwo zipie i niedługo wykończy się sama...Pozdrawiam

W pojedynkę na pewno nie, ale w jedności siła.

Możesz, ale czy zechcesz :)