Tak Lidio, lepiej... tylko czasem te oczy są tak oddalone jak sam Bóg.

Dzięki Marku, zawsze miło jak wpadasz...

A no może, może....

Serdeczne podziękowania :)

To prawda....

Ciebie tez pozdrawiam :)

Dużą przyjemność sprawiłeś mi Piotrze swoją dedykacją . Ślicznie za nią dziękuję .

Łączę ciepłe pozdrowienia ;-)

Wiesz, właśnie przeczytałem Twój wiersz i w następstwie mojego zauroczenia nim, ten skromny mój wierszyk powyżej dedykuję TOBIE. Z wielką przyjemnoscią.

Pozdrawiam Kingo ;-)

Calutki, a szczególnie w tych..... bo tak je widzisz:)

Uwierz.... :)

Dzieki Marku.

Niezmiernie Ci dziękuję,

Miłej niedzieli:)

Już sobie porozważałem Twoje wierszydełko 😃 Oczywiście znalazłem drogę dla się pomiędzy wersami. Tak sobie myślę Piotrze, że "wyznanie miłosne" nie jest przecież "wyznaniem miłości"... To taka pierwsza myśl. W tym sensie Twój wiersz mógłby być rozczytywany tak, że peel zwraca się w krótkich słowach mocno niedopowiedzianych, które kieruje do obiektu swoich miłosnych westchnień. Myślę, że mocno by on tu mógł być utożsamiany z innymi Twoimi peelami z różnych wierszy, czyli tymi, którzy wzdychają do kobiety, z którą nie mogą stworzyć związku (tzn. każdy z nich z inną kobietą i każdy z osobna 😁🙃 tylko autor ich łączy jako Stwórca wierszy 😃). I on by tu jej chciał powiedzieć coś typu:
-słuchaj Mała, kiedyś powiem Ci wprost to uczucie, które we mnie jest. Wyznam Ci coś bardzo ważnego... ale powiem to "kiedyś", dziś nie mogę, bo jeśli to powiem, to Ty będziesz cierpiała. Już przecież cierpisz, bo wiesz, że ja noszę w sobie to uczucie i Ty też je znasz w stosunku do mnie, ale nie możesz nic zmienić z tego życia, które już masz.

Coś w tym stylu. To jest takie wyznanie miłosne, bo traktuje o uczuciu o nazwie miłość, ale nie nazywa go wprost. No, i opiera się na wielkim niedopowiedzeniu. W tym jego magia właśnie.
Smutek w oczach, byłby tu dowodem na istnienia Boga w tym sensie, że byłby w ogóle dowodem na strach przed nieuchronnym końcem życia. Pozostając w tym klimacie niedopowiedzeń – tenże smutek w oczach byłby wyznaniem bez słów smutku i obawy, że być może nie zdążymy doczekać się takiej sytuacji w tym życiu, gdy będziesz mógł mi tę milość wyznać... (tzn. nie Ty mi Piotrze, tylko peel swojej ukochanej 😁😋🙃). Sory za te elementy pseudo-hmorystyczne 😉

Dobra. To by było jedno. Jak wiesz, ja Twoje wiersze lubię doszukiwać więcej, więc i tu sobie pozwolę...🙂
Otóż, czytam Twój wiersz również w inny sposób. Mniej więcej tak:

"Powiem ci" - jako takie potoczne stwierdzenie typu: "wiesz, co...?" Takie mocno w zastanowieniu rzucone "uwaga, powiem coś ważnego!". Zwraca uwagę ten zaimek osobowy wpisany z małej litery. Gdyby bowiem peel zwracał się do kogoś konkretnego, to raczej użył by "Ci" pisanego z wielkiej litery (oczywiście to moze być również błąd w pisowni, ale rozpatruję jak jest podane). Jedziemy dalej:

Powiem ci kiedyś
lecz nie teraz jeszcze
Gdyż na samą myśl o tym ogarnia mnie trwoga -
(i dalsze wersy)

czytam to tak:
Powiem ci (ale) kiedyś... Teraz jeszcze nie, bo sama myśl o tym dniu mnie przeraża... Przeraża mnie myśl o tym, że w Twoich smutnych oczach widzę strach przed Bogiem... boisz się, że zostaniesz rozliczona za miłość, której nie odpowiedziałaś na wezwanie... A skoro się boisz, co powie na to Bóg, to jest to dla mnie dowod, że On w ogóle istnieje. Boję się więc dnia, w którym odejdziesz na zawsze bez naszej wzajemnej miłości.

I jeszcze kolejna wersja jest taka, że peel spogląda w lustro... że on mówi sam do siebie... To może być wywnioskowane z zastosowania małych liter w tych właśnie zaimkach osobowych "ci", "twoje".
Mówi więc on sam do siebie, że boi się myśleć o śmierci. Boi się umierać, bo nosi w sobie jakiś smutek z powodu miłości (tu raczej wskazuje tytul na to i jest mocno dopowiadane sobie samemu w interpretacji. Na potrzeby właśnie czytelnika). I mówi ten peel sam sobie, że skoro myśląc o dniu śmierci smuci się przez miłość, której nie mógł wyznać, to jest to dowod na istnienie Boga, że On w ogóle istnieje, że peel ma Kogoś przed Kim odczuwa trwogę... Peel tu uświadamia sobie, że w ogóle jest człowiekiem wierzącym w Boga. Uświadamia sobie, że istnieje dla niego punkt odniesienia dla jego ludzkiej, ziemskiej miłości. W tym sensie tytułowe "wyznanie miłosne" byłoby raczej punktem wyjścia dla peela do podjęcia myśli o sobie samym i Bogu.

Takie tam rozważania niedzielne prowadzę z Twoim wierszem. Ubieram je sobie w swoje kolory życia i tak jakoś to się tu kotłuje. Jak już mówiłem / pisałem lubię popłynąć za Twoimi wierszami Piotrze. Pisuj więc! (byleby nie na karcie wyborczej...😜 tego pisowania raczej nie polecam...🤣😇). Pozdro i spokojności niedzielnych życzę, Dziadu! 😃🙋

....... 😉