Twoje Wiersze - Ruchy, ruchy, czyli darwinizm społeczny

Ruchy, ruchy, czyli darwinizm społeczny

wolny

2023-10-27 16:35

Stanie na stacji lokomotywa.

Pominięcie tramwaju
to grosik dla browaru.
Przygarnie się o jedno więcej
jego szklane dziecko.
No i tempo dobrze robi
na rozruch ścięgien.
Wrocławskie chodniki drą się na buty –
- doganiać plecy, wymijać profile.

Starucha na trasie.
Wciśnięta pod barierkę.
Kurczy się i kurczy. Próżno,
wciąż widzialna.
Jeszcze to wiadro
z przyschłym badziewiem,
tektura smętnie goszcząca
czosnek i drobne maliny.

Kurs kolizyjny.
W rozstrajającym oczekiwaniu na lukę
cenne sekundy leją się na bruk.
Stara jakby ożyła
i kręci biało-brązową resztką dłoni
nad swoją zdechliną.
Jestem człowiekiem,
więc litościwie nie oznajmię jej,
że podstawiają na stację lokomotywę.

autor

Jasin^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

4 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

poezja.tanczy

2023-10-29

Akcja się u Ciebie pojawiła
Historia
No i ożyła

Fajny wiersz,
Pozdrawiam

bez definicji

2023-10-28

"No i tempo dobrze robi
na rozruch ścięgien.
Wrocławskie chodniki drą się na buty –
- doganiać plecy, wymijać profile."

Jak myślisz co jest starsze, życie czy śmierć?

Pozdrawiam i uwielbiam Twoje wiersze, a frazy jakie podajesz to kunszt sam w sobie.
Trzymaj się Krzysiek - Gocha :)) 5/6 (wiadomo, inaczej się nie da)