Dziękuję, Jovi za Twoją osobistą refleksję odnośnie "ubezwłasnowolnienia". Myślę, że każda/każdy z nas czuje upływ czasu i próbuje na swój sposób złagodzić nieuniknione; na przykład zostawiając 'coś' po sobie... jakiś trwalszy ślad... poza pamięcią oczywiście.
Serdecznie Cię pozdrawiam:)

Dziękuję, Nata Szo, za Twoje osobiste spojrzenie/refleksję w temacie wiersza, bliską również mnie.
Przesyłam moc serdeczności:)

Wiesz, Marku, że obawiałam się odbioru tego wiersza, ale zawarłam w nim swoje przemyślenia będące we mnie już od jakiegoś czasu. Święto Zmarłych tylko przyśpieszyło proces pisania wiersza...
Dziękuję za Twój refleksyjny komentarz i serdeczności moc przesyłam:)

Dziękuję, Ajw za Twoją opinię na temat wiersza. Nie wiem, czy wiersz zasługuje, ale ciepło mi się zrobiło na sercu... gdy przeczytam Twoje słowa:)
Serdeczności moc przesyłam:)

Dziękuję, Sylwio:)
Serdecznie pozdrawiam:)

Pełna zgoda, Driano;) Miło mi bardzo, że zajrzałaś.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam:)

Tak, wydaje nam się, że możemy wszystko, a nawet więcej.
Dopiero śmierć nam wiele uzmysławia. Też zauważyłam te osamotnione groby... 'zgubione' w pamięci.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Maciejko:)

Dziękuję, Droga Olu za Twoje spojrzenie na wiersz.
Najbardziej chodziło mi o to, żeby by w wierszu wybrzmiało "ubezwłasnowolnienie czasem" naszego życia i rola naszej pamięci w człowieczym rozumieniu wieczności... tak sobie myślę, że wszystko zaczęło się od kultu pamięci po zmarłych, mam oczywiście na myśli aspekt wiary, o którym wspominasz w słowach komentarza.
Serdeczności moc przesyłam:)

Zgadza się, tylko za bardzo nie spłycajmy/ nie zrzucajmy wszystkiego na barki przemijania. Dobrze jest mieć nadzieję, że istnieje coś więcej... i pamiętać.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Leniu:)

Trzeba pamiętać... jak nie my, to kto?
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Moniu:)

Intrygujące spojrzenie na wiersz, za które dziękuję.
Serdecznie pozdrawiam, NO1R:)

Dziękuję, Grażynko za Twoje spojrzenie na wiersz i wyłuskanie z treści znaczenia roli 'pamięci' jako "wrażenia przedłużenia naszej egzystencji" z podkreśleniem owego 'wrażenia', które jest pewnym pocieszeniem... wiara w nieśmiertelność również spełnia tę rolę.
Serdecznie pozdrawiam:)

Witaj Kornelu! Bardzo interesujący jest Twój komentarz i końcowy wniosek. Jako człowiek żyjący masz dużo racji w swoim komentarzu. Póki żyjemy... poszukujemy i możemy przeciwstawiać się wszelkiemu "redukcyjnemu" patrzeniu na człowieka. W tym wypadku już sama pamięć może być w pewnym sensie "ubezwłasnowolnieniem" duszy.
Bardzo dziękuję za zauważenie w narracji "głosu zewnętrznego". To właśnie ten głos... pragnie pozostać w pamięci tu na Ziemi, by uzmysłowić tym, którzy pozostają jeszcze w świecie żywych, że wieczność, której oni jeszcze nie znają może wyrazić się w ich pamięci... jest to niejako budujące w szerszym spojrzeniu, przynajmniej taki miałam pośredni zamiar autorski. Wyjaśniłam więcej(nie chcę się powtarzać i zanudzać Ciebie) w odpowiedzi do Staszka... redagując moją wypowiedź w formie pytań otwartych.
Dziękuję za dyskusję dotyczącą wiersza i miło mi bardzo, że znalazły się jakieś wspólne płaszczyzny w Waszych interpretacjach.
Serdecznie pozdrawiam obu Panów:)

Pozwolicie Panowie, że odpowiem w pierwszej kolejności do Staszka: Bardzo ciekawe, intrygujące odczytanie wiersza z ciekawą tezą. Myślę jednak, że bez względu na miejsce przebywania... "dusza" pragnie pamięci od nas tu na Ziemi... być może nie zadawala się materią Wszechświata albo Raju?
Może potrzebna jej mimo wszystko jakaś kotwica? Odnosząca się do jej przeszłości... "ten głos zza kurtyny" nadal potrzebuje gwarancji swojego istnienia i upatruje tej gwarancji w pamięci ludzkiej.
Dziękuję, Staszku za Twoje spojrzenie na wiersz i interesujący dyskurs (w szlachetnej formie) z interesującą interpretacją podaną przez Kornela.
Serdecznie pozdrawiam obu Panów:)

Zgadzam się – mój komentarz dotyczył tylko jednego z możliwych odczytań, tego „zredukowanego do pamięci”, bo właśnie ten trop najmocniej wybrzmiał dla mnie w tekście. Nie twierdzę, że to jedyna prawda ani że autorka w pełni się z nim utożsamia – raczej, że wiersz pozwala na taką interpretację.

Rozumiem też stanowisko Kornela: sprzeciw wobec wizji człowieka, który istnieje tylko w pamięci innych, i poszukiwanie sensu dalej – głębiej, wyżej, poza granicą biologii i wspomnienia. Szanuję ten kierunek i cieszę się, że pojawił się tu nie jako polemika, lecz jako głos równoległy, uzupełniający.

Możemy się różnić w metafizyce, ale łączy nas jedno: nieobojętność wobec sensu.
A to już wystarczający fundament do czytania poezji wspólnym językiem.
Pozdrawiam Was obojga.

Pozwól sturecki, że podłączę się pod Twój komentarz i jednocześnie niech to będzie samoistny komentarz do Twojego wiersza, Lariso. Taki obraz, sturecki, jaki pokazałeś w swojej interpretacji jest jak najbardziej uzasadniony treścią wypowiedzi podmiotu lirycznego z wiersza i w tym sensie jest trafny i na miejscu. Myślę też, że wielu ludzi utożsami się z takim właśnie, "redukcyjnym" patrzeniem na człowieka. Człowiek zredukowany do własnych myśli i z nadzieją na pamięć u tych co zostaną, jako jedyną nadzieją "metafizyczną", to obraz dość powszechny. Mało tego, z mojej wieloletniej obserwacji życiowej wynika, że obraz ten skrycie noszą w sobie często nawet ludzie chodzący do kościoła. Nie jestem pewny, czy obraz ten jest poglądem peelki, a tym bardziej, czy jest poglądem Autorki, bo jest on malowany w wierszu przez tajemniczy "głos zewnętrzny". Tak czy owak, zmierzam do tego, że w całe moim świadomym życiu intelektualnym i duchowym przeciwstawiałem się takiemu obrazowi człowieka na różne sposoby. Stąd kochałem tzw "wielkich twórców" często udających się w zaświaty, by tam znaleźć materie dla swojej twórczości (Dante, Blake, Mickiewicz, Milton, autorzy Biblii). Stąd też osobiste poszukiwania religijne. Ta nadzieja ma u mnie charakter rzeczywisty i raczej w ogóle nie dotyczy pamięci , na której w ogóle mi nie zależy. Serdecznie Was pozdrawiam. :)

Nie znam tej pozycji literackiej, przeszukałam w necie informacji o autorze i tytule i nic... nie znalazłam. Może podasz mi jakieś naprowadzenie? Zaciekawiłam się.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Sto:)

Ponieważ w wierszu "przemawia głos zewnętrzny" być może z zaświatów, najodpowiedniejszą jest forma "byłam" - tu na Ziemi, ale ciekawe jest dla mnie, że odczytałaś wiersz z "jestem"... Twoja wrażliwość poetycka skłoniła mnie do rozmyślań:)
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Roso:)

Piękny, rozbudowany komentarz poruszający aspekty wiersza, za który dziękuję, Droga Elżbieto! Temat był na tyle "trudny", że skłonił mnie do oszczędnej formy stylistycznej. Masz rację, że jest w nas "pragnienie kontynuacji życia i tęsknota za wiecznością". Przytoczyłam Twoje słowa, bo taki był mniej więcej zamiar autorski. Na chwilę obecną korzystamy w tym celu z pamięci...
Serdecznie Cię pozdrawiam:)

Też tak myślę.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Sisy:)

Zapamiętam;)
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam:)

Dziękuję, Waldi:)
Serdeczności przesyłam:)

Nieświadomie, na pewno tak:)
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Odyseuszu:)

Pod wieloma względami ją determinuje, zmienia albo utrzymuje ciągłość.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam, Smigolu:)