Troszkę się nie zrozumieliśmy. Mój komentarz powstał w kontekście mojego rozumienia Twojego wiersza w jego części odnoszącej się do bytu w ogóle i stąd moje stwierdzenie, że wszystko jest w grze, bo nie do końca wiadomo czy jakikolwiek ślad po wszechświecie przetrwa (np w rzeczywistości duchowej) czy też nie przetrwa nic jak to wynika z materialistycznego podejścia. Co do przetrwania Twoich wierszy , w sensie przejścia do historii literatury, to nie sądzę, by Ci to groziło , ale tak samo jest ze wszystkimi uczestnikami tego portalu. I to nawet nie dlatego, że piszemy tu lepsze czy gorsze wiersze, ale ze względu na sytuację poezji w ogóle. Czasy obecności poezji w życiu społecznym dawno już minęły. Poezja stała się zjawiskiem z jednej strony niszowym, a z drugiej strony paradoksalnie powszechnym. Każdy przeciętnie wykształcony humanista jest w stanie napisać coś co przypomina wiersz. Co roku wychodzi zalew tysięcy tomików , których nikt nie czyta , a wkrótce po udoskonaleniu AI będziemy mieli zalew średniej jakości poezji sztucznie wytworzonej nieodróżnialnej od tej pisanej przez prawdziwych ludzi. Próby przejścia do historii przy pomocy pisania wierszy są raczej żałosnym przedsięwzięciem i szczerze to odradzam. Samo opublikowanie tomiku , czy dwóch, albo publikacje w tak zwanych portalach czy periodykach profesjonalnych tez nic nie da. Wiele lat temu to zrozumiałem i nigdy nie miałem złudzeń w tej materii, więc zapewniam że samo myślenie o tym jest stratą czasu. Polecam zdrowe podejście do pisania, to znaczy sprawdza się jako hobby i nic więcej (albo aż tyle, bo to dobre hobby).

Ja się nie łudzę, co do przyszłości, moje teksty są bardzo tymczasowe, "przygodne" i znikną jeszcze przede mną.

Przede wszystkim: romantyczni poeci piszą o "grozie przemijania".
A pisząc komentarz miałem na myśli pewien stereotyp, że jak ktoś już pisze wiersze to jest romantykiem itp itd. Mnie samego też takie coś spotykało, mimo że ten ktoś czytając wiersz nie mający nic wspólnego z romantyzmem tak to określał - to było dla mnie najbardziej niezrozumiałe i wkurzające jednocześnie ale już dawno przestałem się tym przejmować.
Pozdro.

Sorry, że się wtrącę,
to mnie też możesz znielubić, bo ja lubię
romantyków, sama też bywa romantyczką,
choć nie do przesady, ale myślę, że im jestem
starsza tym bardziej robię się sentymentalna, liryczna i romantyczna też, choć w sumie to jestem pełna sprzeczności...
Tak poza tym, to sądzę, że nie jestem wyjątkiem i wiele kobiet lubi romantyzm, pewnie źle, że się przyznałam do tych moich sympatii, ale w sumie czemu mam się z nimi kryć, w necie mi w zęby nie dasz, tym bardziej, że jestem kobietą :))

Nie cierpię romantyzmu, romantyków i tym podobnych szkodliwych osobników. Zawsze się kulę jak pod razem pejcza, gdy ktoś znajomy, przeczytawszy moje teksty mówi: "jesteś romantykiem!". Miałem naprawdę takie sytuacje i najchętniej dałbym w zęby.
Trzym się

W moich jest dużo (auto)ironii. Też oswajam się z tym, co nieuniknione (śmierć i podatki) oraz z tym, czego już nigdy nie zmienię (średnia lotność umysłu). Do zobaczenia się tu!

I ja Cię pozdrawiam. Zawsze mi miło, jak wpadasz.

I ja się bardzo cieszę, że masz inne zdanie. Wiersz jest oczywiście prowokacją. I przez to przejaskrawia. Cieszę się, że dzięki swoim wierszom zyskałeś. Moje są świadectwem straty. I miło, że chciało Ci się wejść na link z przypisu. Chociaż już tak mam, że mimo publikacji jak na razie w 4 tytułach to ja się moich wierszy raczej wstydzę. Ale co tam - dali, widać nienajgorsze.

Wybacz mój słowotok, tak miewam, tak jak i bywam nadmiernie szczera, ale staram się jednak choć trochę pilnować,/co prawda nie zawsze mi to wychodzi/ bo często jej nadmiar się na mnie mści...
Dziękuję za Twoją wyczerpującą odpowiedź i niezwykle szczerą, to piękne, dobrze, że się pozbierałeś po tzw. przejściach, dobrze, że teraz masz udane małżeństwo,
myślę, że dbając o nie / czyli jeśli oboje będziecie to czynić/ to się uda, wierzę że tak będzie i tego Tobie życzę.
Tak poza tym, msz Ty nie udajesz poety, bo nim jesteś,
tak Cię odbieram, masz oryginalny, własny styl i masz po prostu talent, a tego nie da się ot tak nabyć, albo to jest, albo tego nie ma, no dobra kończę, bo nie lubisz kadzenia, ale uwierz, że to moje odczucia, a do odczuć każdy może mieć prawo.
A co do blogu, jak znajdę czas, to będę zaglądać, zresztą już tam byłam, swego czasu.
Jeśli o mnie chodzi, to ja raczej myślę, że piszę, bo piszę i to rzadko, ale niestety wiem, że nie wpisuję się w poezję współczesną, i jakoś wiem, że nigdy prawdziwą poetką z krwi i kości nie będę, mam tego świadomość, ale czasem mimo tego coś tam bazgrolę, choć w sumie to coraz mniej mnie do pisania ciągnie i widzę coraz mniejszy sens w tym moim pisaniu, może dlatego, że jestem oportunistką i niestety dość konserwatywną i trudno mi przełamać ten mój oportunizm, ale to nie znaczy, że nie doceniam tych, którzy potrafią pisać dobre współczesne wiersze, w moim odczuciu Ty należysz do tych osób.
Dobrej nocy życzę.

Bardzo długa wypowiedź. Co nie znaczy, że przegadana. Powiem Ci, czemu zacząłem pisać - ostrzegam, że JA będę przynudzać.
Trywialna historia, jakich wiele: zostawiła mnie. Normalna sprawa. Na jej miejscu też bym mnie zostawił. Rok 1993. Minęło 30 lat. Walczyłem, przegrałem. Epoka przedinternetowa, więc zostawiałem liściki na wycieraczce. W pewnym momencie było w nich coraz mniej prozy.
Właściwie to chyba na tym jednak zakończę. Z tego okresu zostawiłem sobie 3 nawet nawet wiersze. Reszta uległa szczęśliwemu zapomnieniu.
Dowcip polega na tym, że mi się ta ONA czasem przypomina. Ostatni atak był mówiąc oględnie straszny. Nie mogąc się powiesić, naprodukowałem masę szmirusów. Są na blogu, jeśli kto ciekaw zakamarków mojego mózgu, to zapraszam, ale nie zachęcam.
Jak na razie terapia działa. Parę spraw mi się poukładało na właściwe półki. Z tą NIĄ nie mam kontaktu - bezpośredniego. Ale mamy wspólną znajomą. Ta unika jak ognia udzielania mi informacji "na temat", gdyż wie, że ze mną jak z alkoholikiem - jeden kieliszek i po kuracji. Na szczęście jak na razie nie ciągnie mnie do. I mam nadzieję, że kolejny atak zasranych sentymencików przyjdzie dopiero wtedy, gdy będę miał demencję i za ch... nie będę umiał sobie przypomnieć, o kogo chodziło. Dla pikanterii dodam tylko, że za przyczyną takich właśnie stanów umysłu rozleciało się moje pierwsze małżeństwo, do którego nie powinno zresztą nigdy dojść. Drugiego nie pozwolę zniszczyć.

Dziękuję za pozdrowienia, dzień spędziliśmy miło u mojej Mamy, wreszcie był czas na celebrację Jej podwójnego święta. Dobrej nocy!

P.S. Czyli zacząłem udawać poetę też z samotności. Takiej wewnętrznej. Zresztą, jak mówiłem, wszystko jest na blogu. Im głębiej, tym straszniej i... nieporadniej opisane.

O jak fajnie znów widzieć
tak sympatyczny uśmiech :)
miłego dnia życzę, Michale :)

Korekta - urwałam myśl - chciała, by ją czytano, gdy odejdzie,
w sumie, to chyba każdy by chciał, żeby choć jedna, może bliska osoba ją jeszcze czasem poczytała, tak mi się wydaje,
ale to raczej utopijne pragnienie, tym bardziej, jeśli np. w rodzinie nie ma zbytniego zainteresowania czytaniem wierszy, gdy samo ich pisanie jest uważane za rodzaj dziwactwa, tym bardziej, że za to nic nie ma, w sensie kasy, a dziś wszystko się przelicza na kasę, niestety...