Troszkę się nie zrozumieliśmy. Mój komentarz powstał w kontekście mojego rozumienia Twojego wiersza w jego części odnoszącej się do bytu w ogóle i stąd moje stwierdzenie, że wszystko jest w grze, bo nie do końca wiadomo czy jakikolwiek ślad po wszechświecie przetrwa (np w rzeczywistości duchowej) czy też nie przetrwa nic jak to wynika z materialistycznego podejścia. Co do przetrwania Twoich wierszy , w sensie przejścia do historii literatury, to nie sądzę, by Ci to groziło , ale tak samo jest ze wszystkimi uczestnikami tego portalu. I to nawet nie dlatego, że piszemy tu lepsze czy gorsze wiersze, ale ze względu na sytuację poezji w ogóle. Czasy obecności poezji w życiu społecznym dawno już minęły. Poezja stała się zjawiskiem z jednej strony niszowym, a z drugiej strony paradoksalnie powszechnym. Każdy przeciętnie wykształcony humanista jest w stanie napisać coś co przypomina wiersz. Co roku wychodzi zalew tysięcy tomików , których nikt nie czyta , a wkrótce po udoskonaleniu AI będziemy mieli zalew średniej jakości poezji sztucznie wytworzonej nieodróżnialnej od tej pisanej przez prawdziwych ludzi. Próby przejścia do historii przy pomocy pisania wierszy są raczej żałosnym przedsięwzięciem i szczerze to odradzam. Samo opublikowanie tomiku , czy dwóch, albo publikacje w tak zwanych portalach czy periodykach profesjonalnych tez nic nie da. Wiele lat temu to zrozumiałem i nigdy nie miałem złudzeń w tej materii, więc zapewniam że samo myślenie o tym jest stratą czasu. Polecam zdrowe podejście do pisania, to znaczy sprawdza się jako hobby i nic więcej (albo aż tyle, bo to dobre hobby).

Ja się nie łudzę, co do przyszłości, moje teksty są bardzo tymczasowe, "przygodne" i znikną jeszcze przede mną.

Przede wszystkim: romantyczni poeci piszą o "grozie przemijania".
A pisząc komentarz miałem na myśli pewien stereotyp, że jak ktoś już pisze wiersze to jest romantykiem itp itd. Mnie samego też takie coś spotykało, mimo że ten ktoś czytając wiersz nie mający nic wspólnego z romantyzmem tak to określał - to było dla mnie najbardziej niezrozumiałe i wkurzające jednocześnie ale już dawno przestałem się tym przejmować.
Pozdro.

Nie cierpię romantyzmu, romantyków i tym podobnych szkodliwych osobników. Zawsze się kulę jak pod razem pejcza, gdy ktoś znajomy, przeczytawszy moje teksty mówi: "jesteś romantykiem!". Miałem naprawdę takie sytuacje i najchętniej dałbym w zęby.
Trzym się

W moich jest dużo (auto)ironii. Też oswajam się z tym, co nieuniknione (śmierć i podatki) oraz z tym, czego już nigdy nie zmienię (średnia lotność umysłu). Do zobaczenia się tu!

I ja Cię pozdrawiam. Zawsze mi miło, jak wpadasz.

I ja się bardzo cieszę, że masz inne zdanie. Wiersz jest oczywiście prowokacją. I przez to przejaskrawia. Cieszę się, że dzięki swoim wierszom zyskałeś. Moje są świadectwem straty. I miło, że chciało Ci się wejść na link z przypisu. Chociaż już tak mam, że mimo publikacji jak na razie w 4 tytułach to ja się moich wierszy raczej wstydzę. Ale co tam - dali, widać nienajgorsze.