Bardzo mi przykro.

Moja mama po udarze była wtedy w szpitalu. Gdy wogóle nie można było nikogo odwiedzać. Wrócila do mnie jak roślinka o czym nikt mnie wcześniej nie uprzedził.
A z tatą to było na końcu tak że wolno było raz na tydzień jednej osobie go odwiedzić więc ludzie tam umierali z samotności.
Akurat mój tata wtedy był w takim stanie. Że nie życzyliśmy mu już dłuższego cierpienia.
Oboje moi rodzice byli w domu długi czas pod opieką moja i hospicjum domowego za co mam dla nich niespłacony dług wdzięczności bo tylko oni byli mi pomocą nie ośrodek zdrowia najbliższy.
Dużo na ten temat mam wierszy które są zamknięte w tomikach ponieważ są wydaje mu się także świadectwem tego dziwnego okresu.

Pielęgniarka zadzwoniła po śmierci taty i w nocy w tajemnicy cichaczem weszłam tam mogłam się chwilę pomodlić.
Miałam szczęście.

Pozdrawiam serdecznie.

Dobra pamięć jest bardzo ważna.
Dziękuję:)

Ludzie umierający zwykle wracają do bardzo wczesnych wspomnień, czasem są tam już bardziej niż w realnej sytuacji.
Dziękuję. Pozdrawiam :)

Dziękuję, pozdrawiam .

Czemu odejście? Jedyne odejście to było niepozwalanie członkom rodzin na przebywanie w szpitalu na oddziałach. Rodziny tylko się powiadamiało, jeśli ktoś zmarł.
Czasem personel samowolnie postępował inaczej i jednak można było się pożegnać, Tutaj akurat już po śmierci, ale niedługo po niej.

(Pewnie coś źle napisałam).
Pozdrawiam :-)

Albo jakieś przymuszanie do porzucenia pewnych rzeczy 😉

Dziękuję za mądry komentarz . Pozdrawiam :)
wiersz rocznicowy