Myślę, że nocą widzi i czuje się więcej. Ten wieczorny nastrój ma w sobie po prostu coś z magii...Wiersz pelen emocji. Czuję w nim nostalgię przeplataną z bólem i nutkę żalu...samo zycie. Pozdrawiam

Piotrze, tak czytam ten Twój wiersz i komentarze pod nim. Mam nadzieję, że przez weekend nie usunąłeś znów jakiegos wiersza z Portalu...? To by było bardzo nierozsądne. No, i trochę to usuwanie wierszy, które się wcześniej udostępniło - tak sobie myślę - może być odbierane jako brak szacunku dla czytelnika, bo jednak ludzie wvzuwaja się w wiersz i pisują swoje komentarze, które są usuwane przez autora. Jeśli już to proponowałbym wrzucać taki "niepewny" wiersz w czarnym kolorze. Nikt nie wrzuci komentarza, to i żalu nie będzie...😜 Pół serio, pół żartem, ale sprawa do przemyślenia. To wszystko jednak na marginesie. Wiersz teraz...🙂

Nadal w tematyce kręcisz się pomiędzy nieszczęśliwą miłością. Może to i dobrze, bo masz w tym pisaniu o niej swój charakterystyczny urok. Wydaje się jednak, że ten wiersz jest ciut inny od pozostałych. Mi osobiście zawęża pole interpretacji to, że dodałeś hasztagi. Tak czy inaczej wiersz jest qart uwagi i można go sobie porozbierać na części jakie komu się podoba. Ja więc biorę dla siebie np. rutynę. Poeta napisał tak:
"Rutyna.
Rzecz zbawienna. Tylko ona utrzymuje
wątły stan równowagi."
Eureka! Mnisi benedyktyni, cystersi i trapiści składają ślub stałości. Wielu umniejsza sprawę do stałości miejsca, ale to nie jest prawdą do końca. Chodzi również o wytrwałość, stałości serca. Rutyna, o której piszesz, nie musi być pojmowana pejoratywnie. Może ona być swego rodzaju harmonogramem dnia, planem dnia, ramami pewnych zachowań. Dokładnie w podobny sposób np. ja układam swój dzień. Stałe punkty dnia. Określone godziny modlitw i medytacji. Określony czas pracy. To wszystko pomaga człowiekowi zachować spokój i kształtować w sobie odrobinę pokory – w końcu często wpada tzw. "nie chce mi się". A regulaz to reguła. Napoć się trochę człowieku i natrudź, nawet jak ci się nie chce. Poćwicz sam siebie. W tym sensie "rzecz zbawienna" jak rzecze autor.
To by było jedno. Dalej: od słów "Tej nocy..." do słów "Więc wybacz" (zdało by się też poprawniej wpisać: "Wybacz więc", gdyż rozpoczynanie zdania od "więc" jest błędem stylistycznym). Ten fragment, choć tagami podpowiadasz, że chodzi o kobietę, można też rozpatrywać jako stawanie przed drzwiami samego siebie. Stawanie w Prawdzie lub stawanie przed prawdą o sobie samym. Upiory odchodzą, gdy się im wybacza? Upiory odchodzą, gdy wybaczam sam sobie. Pytanie brzmi, czy Peel oczekuje wybaczenia od "kogoś", czy raczej walczy sam z sobą o to, by wybaczyć sobie samemu? Przeżywa, zmaga się z myślami i uczuciami, emocjami, wspomnieniami. Prowadzi ewidentną walkę wewnętrzną, której celem być powinno, jak się zdaje, udzielenie sobie samemu wybaczenia. Mam taki krótki wiersz o miłosierdziu względem siebie samego. Wrzucę go któregoś dnia.
Końcoweczka, Drogi Kelego Piotrze, świadczy o Twojej dojrzałości pisarskiej, poetyckiej. Podsumowujesz wiersz, rozważanie swoje poetyckie słowami, które nie kończą refleksji, ale ją wręcz rozbudzają do dalszego poszukiwania. Można tu doszukiwać się symboliki nocy i dnia, ciemności i światła, snu i smierci, dnia i życia itd.
Po prostu lubię ten Twój wiersz. Hej ho, Dziadu! 🙋🏻😃

Widocznie tak musi być, nie ma rady, trzeba ten stan przeżyć, więc o nim pisz... patrz w lustro i dbaj o siebie!
Nie kasuj wierszy, wpisuj je do oddzielnego katalogu, na skasowanie przyjdzie jeszcze czas!
Wszystko dobrego i trzymaj się:)⭐

wiersz jest bardzo smutny i bolesny ... zdaję sobie sprawę jak trudno jest zapomnieć o uczuciu ...które gdzieś jest prawie namacalne ... wiem... że czekanie nic nie da ... ale Ciebie uspokaja ... i tak dzień za dniem cierpisz coraz bardziej ...gdy ja w tym czasie spoglądam do lustra... z myślą ile musiałem mieć szczęścia w życiu ... skoro wszystko się układa ....tegoCi życzę ....

W lustrze oglądasz paznokcie,
resztę chyba z lekka pokpię.

Pozdrawiam Piotrze, "ciemność" puściłeś płazem?