Jakby dialog wewnętrzny ze sobą i pomiędzy ten niewidzialny On. Poznanie siebie jest niewyobrażalnym wyzwaniem i niedokonanym procesem tutaj na ziemi. Wiara powoli traci na wartości i źródło powoli wysycha.
Kiedyś byłam w Licheniu i gdy ujrzałam wyzłocony napis w czarnym marmurze - motto dla tej świątyni / wolę stać w progu Boga niż mieszkać w miastach bezbożnych/ pomyślałam o tym miejscu jak o złotym urwisku, pięknym i wielkim i pustym.
Cała nasza bogobojność jest w ten deseń malowana. Taczmachal moje Ojczyzny - świętość podszyta wiatrem, wizja bałwochwalcza.
Powrócić do źródła jest chyba niewykonalnym zadaniem i dzisiaj chyba już za późno.
Twoje słowa skłaniają do refleksji, zwłaszcza przed zbliżającymi się zaduszkami.

Pozdrawiam serdecznie

czy tam powinnk być "chleba" zamiast "chleb"? 🤔

Kolejny wiersz na przestrzeni kilku ostatnich dni z Jezusem i Kościołem w tle 🙂 Jak dla mnie to daje do myślenia. Dużo pozytywów.
Jeśli chodzi o wiersz, to stosujesz charakterystyczne złamanie ciągu myślowego, które wprowadza dodatkowy podtekst. Może stosowniej jest powiedzieć, że dajesz czytelnikowi możliwość rozszerzenia jego własnej interpretacji. To czasami jest w wierszach dobry zabieg. Tu u Ciebie myślę, że spełnia to pozytywną rolę. Jeśli chodzi o komentarz do treści, to poza wydźwiękiem psychologiczno-duchowym, który z racji tytułu nasuwa się jako pierwszy, chciałbym zwrócić uwagę na wpisane orzeźwiające Ciebie w wiersz słowo "szybko". Chyba nawet lepiej będzie wspomnieć o tej rzeczywistości, ktora ujęta została w słowa "biegnę zbyt szybko". Myślę, że problem pędu świata i nas w nim to jest bardzo wazna sprawa, która determinuje nasze poznawanie siebie, nasze określanie własnej tożsamości, nasz stosunek do innych ludzi i codzienności itd. Warto nad tym pomyśleć i pomedytowac. Także w kontekście stosunku czlowiek-Bóg, który w właściwie rozpoczyna tenże wiersz...
pozdr