Absolutnie beznadziejny obraz świata wyświetla się na moich najbardziej wydajnych, wbudowanych od urodzenia pomiędzy nosem ekranikach gdy brak ludzkiego kontaktu dociera do mnie w kolejnych, coraz to szybszych i dotkliwie dobijających minutkach. Uzurpując sobie prawo do nieskazitelnego perfekcjonizmu i krzywego kształtu ideału za każdym razem przeklinam to, co samemu sobie przyszykowałem. To taki dziwny, często spotykany układ w środku mojej głowy, który na samiutkim końcu swojej mylącej i maskującej rzeczywistość procedury nie odzywa się słodziutkim głosem, a patologiczną pustką, która w pewnym momencie się urywa i pcha mnie dalej, dla niektórych już przewidywalną ścieżką, by tylko "odhaczyć" kolejny punkt, kolejne westchnienie. Jak te pachołki, marionetki, zwykłe, choć człowiekomądre i o dobrych, szczytnych zamiarach, ale manekinki z twarzyczkami zakrytymi różnymi maseczkami - biegną raz jak po połoninie szczerząc uśmieszki swoje, a niekiedy jak z ołowiu - ciężkie swe cielska bezsilnie toczą na szczyt, często tylko po to, by dostarczyć nieco więcej grosza do kieszeni bądź kawałkiem, elementem swoim uszczęśliwić inną personę. Co sądzicie o perfekcjoniźmie? Ja nadal o nim myśle, nie tracąc siły do działania. To spirala. To, co lubię i nienawidzę w sobie jednocześnie.