Nocą przechadza się wiele strachów i problemów. Czasami boję się świtu, kiedy nie wiem, co czynić...
Pięknie oddajesz niemoc.
Pozdrowienia!

Pisałaś ten wiersz będąc w dołku. Wygrzeb się z niego szybko bo chcę jeszcze Ciebie czytać

Brzask to taka specyficzna pora- niby noc, a już prawie dzień. Różne myśli przychodzą wtedy do głowy, to prawda. Słyszę tu chęć uwolnienia z ciała i nie tylko. Słyszę też chęć oderwania się od swoich myśli i dylematów. No tak, myślenie czasem bardzo męczy. Polecam ćwiczenia uważnościowe , miłego dnia:)

Bardzo zastanawiający wiersz. Dobrze napisany.
Pozdrawiam serdecznie :-)

Zatrzymuje do wielokrotnego myślenia…
Pozdrawiam :)

Świt bywa ciężki. Może ten następny nakarmiony dobrym snem, przyniesie nadzieję.
Pozdrawiam serdecznie

Nie można uciec przed sobą...Świetny wiersz! Pozdrawiam:)

Piękny wiersz... pozdrawiam serdecznie ...

Porusza jak ostatni spazm przed Tą Jedyną.

Przejmujący i poruszający wiersz. Świetny.
Pozdrawiam serdecznie :)

Trudne emocje. Pozdrawiam ciepło 🌞

Mój tata próbował dwa razy się zabić
Jakoś tak mi się skojarzyło
Czytam i czuję napięcie silne
Wracają emocje

Czytam jakby ciąg dalszy o cierpieniu bliskiej osoby, na które patrzą i próbują pomóc bezradne wobec śmierci oczy dziecka. Współczuję choć to już minione. Piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie. Uściski.

Wiersz, msz, bardzo osobisty i bardzo poruszający,
nie będę pisać tasiemcowego komentarza, bo msz to bez sensu,
wiersz sam mówi za siebie, myślę, że w pełni może
go zrozumieć ten, kto ma tego typu doświadczenia,
wiersz napisany doskonale - zarówno w treści, jak i formie,
ale Ty innych, Poetko nie piszesz.
Pozdrawiam Cię ciepło.
P.S A co do odchodzenia, czyli śmierci, to uważam, że jest straszna, kiedyś oglądałam o tym film, kiedy powoli wysiadają wszystkie narządy i wcale nie jest to bezbolesne, śmierć najczęściej jest bolesna, i mówienie że nie jest straszna msz jest zakłamywaniem rzeczywistości. Pamiętam jak moja śp. Mama umierała na raka i jak schudła, wyglądając jak szkielet, jak nawet morfina nie pomagała w Jej cierpieniu, i z pewnością wiem, że Jej śmierć była straszna, może ktoś wierzy że nie jest, bo później jest życie wieczne, może i jest, ja tego nie wiem nie mam tej pewności i pewnie nigdy jej mieć nie będę, ale nawet, jeśli tak jest to w większości przypadków śmierć nie jest łagodnym przejściem, lecz męką i czymś strasznym, właśnie, i nikt mi nie wmówi, że jest inaczej.
Dobrego wieczoru życzę, Iwonko.

Moja myśl może będzie mocno kontrastować od pozostałych tu, jednak chciałbym zwrócić uwagę na pewien piękny aspekt śmierci. Oczywiście mój kontekst duchowy jest Tobie, Iwonko, mniej więcej znany tu z Portalu, więc wiadomo, że odnoszę się do chrześcijańskiego doświadczenia. Papież Benedykt XVI zatytułował swoją pierwszą encyklikę "Deus caritas est". A skoro On jest miłością, to obejmuje to wszelkie możliwe dla doświadczenia ludzkiego sfery tej rzeczywistości. W tym także cielesność, fizyczność, namiętność, erotyczność, seks. To właśnie erotyczne doświadczenie w życiu człowieka wcale nie jest tak odległe od doświadczenia śmierci. Mówi się o ekstazie tudzież orgaźmie, który jest nie tyle jedynie fizycznym, czy też fizjologicznym, doświadczeniem, ale bardziej duchowym. To uniesienie się ku czemuś "ponad", jakby uniesienie duszy ku wieczności. To sprawia, że chętnie chcemy tego doświadczać często. Wynosi nas to poza rzeczywistość ziemską. W tym sensie ośmielam się podać taką tezę, że w relacji człowieka wierzącego z Bogiem śmierć jest doświadczeniem najbardziej intymnym. Można więc rzec, że śmierć w tym ujęciu, to seks człowieka z Bogiem. To brzmi może dziwnie, natomiast uniesienie się, a raczej oderwanie, duszy od ciała i złączenie jej z Bogiem w rzeczywistości wiecznej jest jakby dopełnieniem tego, co człowiek może zasmakować w trakcie życia w relacji erotyczno-intymnej z drugim człowiekiem. W końcu sam Pan Bóg seks wymyślił i człowiekowi dał jako dar.
Dążę do tego, żeby powiedzieć, że śmierć dla chrześcijanina nie jest niczym strasznym. Więcej tu zamieszania robią te wszystkie filmy, książki i bajki, które próbują nam wpoić, że to jest coś strasznego. Człowiek boi się tego, czego nie zna. A po drugie my się boimy pozostać sami, dlatego tak bardzo ryczymy na pogrzebach. Natomiast warto jest pomyśleć, że ta osoba, której ciało leży w trumnie osiągnęła właśnie najlepsze, co mogła, a więc doświadczyła prawdziwego Boga i to zupełnie bezpośrednio. Nie ma nic piękniejszego! Oczywiście w perspektywie wiary, bo bez niej całe to gadanie traci sens.

Jeszcze z innej beczki: stawianie mądrych pytań jest bardzo pożyteczne w życiu. To już kierunek filozofia. Szczególnie w kontekście pytań egzystencjalnych, pytań o śmierć i ból, a może bardziej o to, co po śmierci. Warto jest myśleć i warto zadawać pytania oraz szukać odpowiedzi na nie. W Twoim wierszu nie pojawia się żaden znak zapytania, ale prowadzi do niego Czytelnika już po zakończeniu lektury wiersza.

Jak widzisz Twój wiersz porusza wielu do refleksji, a i mnie zachęcił do kilku własnych myśli. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Właśnie dostałem wiadomość, że moja koleżanka z firmy zmarła tej nocy. 5 dni temu uaktualniła zdjęcie na FB. Uśmiechnięta. Nie doczekała świtu.
Pozdrawiam

Podobno cierpienie uszlachetnia, ale nie powiedziałabym nikomu tego prosto w twarz. Bolałoby bardziej...

Przejmujący już sam tytuł wiersza, a jego treść rozkłada emocjonalnie...
Pozdrawiam, Iwonko:)⭐

Przejmujący stan...pozdrawiam:)

Faktycznie do momentu śmierci ciała wyjść się z niego nie da. Ale później jest już wspaniale. Niektórzy mają nawet możliwość wybrania sobie nowego wcielenia (nieliczni). No i tak to się kręci wkoło...
Pozdrówki z podobaniem 👍⭐

Skasowałam już dwa komentarze. Zostawię tylko 💔.