los potrafi krnąbrnym być, pomimo lat
między nami blask, w mgławicach - uczuć fakt.
jak z zeszytu strona, gdzie wspomnienie tli,
znajdę w jej ramionach sumę takich chwil.

w ciszy zatajona obietnica rządz,
jeśli tylko zechce zasnę razem z nią.
gdzieś na prostej linii życia dłoni ma,
jak zaklęcie, wdzięczny cudzą wolą świat.

pozbierałem się - ot! grosik spod jej stóp,
który ktoś na moje szczęście rzucić mógł
i z bezwartościowych dni utkała cud,
niech by na manowce słodkie myśli wiódł.

tęsknić za nią jest jak wierzyć ponad stan,
w miłość - ech w nadmiarze czasem chyba mam
na języka końcu myśli, wyznań chcą,
by w nich znaleźć dawno wyczekany dom.

tylko czasem między słowa szalej wrósł,
mamić chciał od nowa smak kochanych ust.
znów zapętla strach, jak świadomości błąd,
że wystarczy jeden dzień, by stracić ją.

w każdym świcie odnajduję jednak ton,
który nada ciepło już splecionych rąk.
takie szczęście wszak nielicznym zdarza się,
z mroku nocy przejść w słoneczny, dobry dzień.

bezdusznikiem każdy, kto choć jeden raz
śmiał cudownej jadem plunąć prosto w twarz.
szczerozłote przecież serce bije w pierś,
można w dłoniach je do końca świata nieść.

by za horyzontem marzeń poznać blichtr,
który niczym zapach nocy zbudzi zmysł.
łączy nas coś więcej, niż złamane sny,
jak most zagubionych duszy w Saint Denis.