wymyśliła mnie poezja
samotnością smutnych tęsknot
rozpisała duszę wiersza
tak jak słońce które wzeszło

gdzieś pod zaciemnione płótno
niewyraźną jakby linią
cisza krzyczeć chce - na próżno!
zamiast znowu czuć się winną

zmyśla mnie jak sen co wieczór
czasem żalem lub nadzieją
pełna obaw uczuć stresu
ciągle czeka na swój przełom

"czuję każde jedno słowo
jak przyspiesza twoje serce
jesteś mną ja jestem tobą
nie potrzeba nam nic więcej"

i tak staję się zmyślony
by przenikać jej przez palce
jak ta myśl - najlepszy pomysł
który wpadł do głowy właśnie

"widzę wszystkie twoje myśli
w moich rękach spłoną żywcem
a ty światłem mi się ziścisz
i na stałe mrok rozbłyśnie"

więc zmyślony dla niej jestem
czy to źle czy dobrze - zawsze!
przy niej tylko moje miejsce
przez ten pryzmat wolę patrzeć

bo zmyśliła mnie tak czule
ta poezja niemożliwa
że aż czasem słów brakuje
gdy w jej wersach się roztkliwiam