Są tacy, co chcą. Pozdrawiam

Jak najbardziej jestem na TAK :))))
Moje serdeczności z gwiazdami płyną do Ciebie z samego (prawie :P ) rana :D

Moje serce, moja dusza...
Wierne snom poety! ###***

Odpowiedź na to nie jest prosta. Ja tez przez moje nastoletnie lata zmagałam się z tym, więc postanowiłam raz a dobrze się sobie postawić, o tak: Po pierwsze - romantyzm był wczoraj, teraz jest nowy dzień! Po drugie - kazał ludziom się poświęcać w imię większej sprawy, która uniwersalnie ciążyła im na duszy. Czy dzisiaj istnieje taka sprawa, no i czy wymagałaby takiego poświęcenia? Po trzecie - Wieszcz chciał zmotywować nas pochlebnymi słowami do porzucenia indywidualności, aby ,,cierpienie dla narodu" było (o ironio) racjonalne. Czy dziś warto poświęcać się, posyłać miłość do ludzi, kiedy oni o to nie proszą, a czasem nawet jej nie chcą? Czy to nas nie wyniszcza, czy nie łatwo nas zwyczajnie wykorzystać? Czy to nie beznadziejny idealizm? Czy nie jest faktem, że ratowanie ludzi z płonącego budynku w większości przypadków skutkuje kolejną śmiercią? Ale co się będę kłócić z Wieszczem? ;D Nasz polski romantyzm jest jak z każdym uderzeniem sera raniący cierń, tak głęboko w nim zakorzeniony, że wyrwanie go jest zwyczajnie niemożliwe. Bardzo się utożsamiam z Twoim wierszem. Dokładnie tak czujemy się my - zamrożeni w czasie, wieczni romantycy. Mam nadzieję że napisałam z sensem, bo oczy mi się zamykają ;D Pozdrawiam.

Piękny wiersz, kochać można i trzeba! Zawsze znajdzie się ktoś, kto to doceni :)
Pozdrawiam serdecznie :)

ja chcę bo lubię czytać wiersze i potrafię się wzruszać ... a łzy płyną wtedy gorące... taki już jestem ....

Chcemy, chcemy! B.P.